MY LOVE MY SENSEI อาจารย์ที่รัก

“อาจารย์ก็เลยลวนลามหนู ลากหนูเข้าไปในนั้น แล้วก็… แล้วก็… จะ… จูบหนูใช่ไหมคะ” ฉันจ้องมองหน้าของคนตัวสูงกว่าอย่างหนักแน่น หวังว่าจะได้รับคำตอบที่จะทำให้หายค้างคาใจสักที

แววตาของอาจารย์ดูหลุกหลิกพิกล แถมสีหน้าของอาจารย์ซาซาอิก็ดูระเรื่อเลือดฝาดจางๆ

“เธอ… รังเกียจเหรอ”

“อาจารย์ทำอย่างนี้ได้ยังไงคะ หนูน่ะ… หนูน่ะ… หนูกลัวมากเลยนะคะตอนนั้น มืดก็มืด นึกว่าจะมีผีโผล่มาซะอีก” น้ำตารื้นออกมาอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะเสียใจหรือโกรธอะไรหรอกนะ มันกลับดีเสียอีกที่คนคนนั้นเป็นอาจารย์ซาซาอิจริงๆ เหมือนฝันอีกแล้ว ทำไมช่วงนี้เรื่องราวต่างๆ มันช่างเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายทุกทีเลยสินะ

“สมัยนี้จะมีผีได้ยังไงเล่า บ๊องเอ๊ย โอ๊ยๆๆ”

กำปั้นน้อยๆ ของฉันทุบลงไปบนแผงอกของคนร่างสูงตรงหน้าเบาๆ อาจารย์พยายามจะเดินหนีพลันเดินไปรอบห้องพร้อมกับส่งเสียงร้องทั้งที่ไม่ได้เจ็บอะไรสักนิดหนึ่ง ฉันก็เดินตามอาจารย์ไปทุกทิศทาง ไม่นานคนตัวสูงก็เริ่มเดินเร็วขึ้นจนเกือบจะวิ่ง ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้ลงโทษอาจารย์โทษฐานที่ไม่ยอมบอกฉันจะต้องเดินกึ่งวิ่งตามไปให้ถึงตัวของอาจารย์ให้ได้เลย

น่าจะผ่านไปเกือบห้านาทีได้ที่ฉันกับอาจารย์วิ่งไล่จับกันเหมือนเด็กๆ ฉันก็เริ่มเหนื่อยหอบเหมือนกันทั้งที่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมายนัก จนในที่สุดก็คว้าชายเสื้อของร่างสูงเอาไว้ได้ แต่ทว่าในระหว่างนั้นเองที่เท้าของฉันที่วิ่งอยู่แถวๆ พรมขนาดใหญ่ และเพราะว่ามือของฉันที่คว้าชายเสื้อของเขาไม่ปล่อยเลยน่ะสิ นั่นเป็นเหตุที่ทำให้ลื่นล้มจนล้มลงไปนอนบนพรมโดยมีร่างแกร่งของอาจารย์ซาซาอิลงมาทับตัวฉันอยู่ แถมตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนก็ใกล้ชิดกันมากจนแทบจะจูบกันแล้ว

ในตอนนั้นเองเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา นั่นทำให้ฉันที่นอนหงายอยู่มองเห็นผู้มาเยือน

“พ่อ ! แม่ !”