บ่วงรักเงื่อนริษยา

“ผมไม่เคยคิดฆ่าวัท ไม่เคยแม้แต่จะคิดทำให้วัทมีแม้รอยขีดข่วน ผมรักเขา!...รักมากเหลือเกิน ถึงเขาจะไม่รู้ว่าผมคิดยังไง รู้สึกพิเศษแค่ไหนกับเขา แต่ผมก็พอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ ถึงว่าบางครั้งผมจะเจ็บปวดที่ไม่สามารถแสดงออกถึงความต้องการแท้จริงที่ผมมีต่อเขาได้”

“แต่คุณก็ฆ่าเขา”

“ไม่จริง! ผมไม่ได้ฆ่าวัท! นายวินต่างหากฆ่า ถ้าวันนั้นนายวินไม่ติดธุระบ้าๆ กะอีแค่แม่ม้าตัวหนึ่งทำท่าจะออกลูกตาย แค่นั้น! แต่มันถึงกับงดไปประชุมบ้าๆ นั่นเพื่ออยู่ดูแลม้าบ้าตัวนั้น ให้วัทไปแทน มัน...ไอ้วินภวัต! มันส่งวัทไปตายแทนมัน! ผมเกลียดมัน!  เกลียดไอ้วิน! ถ้ามันไม่ให้วัทเข้าเมืองเป็นตัวแทนไปประชุมบ้าๆ นั่น ผมก็ไม่ต้องเสียวัทไป ทำไม...ทำไมมันไม่ไปตายแล้ววัทจะได้ยังอยู่กับผม”

“คุณไม่ได้พยายามจะฆ่าคุณวินอีกใช่ไหมคะ ไม่อย่างนั้นเขาคงตายไปนานแล้ว ไม่มีชีวิตรอดมาจนบัดนี้ เพราะไม่ได้ฉุกใจเลย ว่ามีคนที่อยู่ใกล้ชิดเขา เข้านอกออกในบ้านเขาได้ตลอดเวลาเกลียดเขา และอยากให้เขาตายแค่ไหน”

“ไม่! ฆ่ามันตายน่ะง่าย ผมต้องการให้มันอยู่ อยากเห็นมันตายทั้งเป็นช้าๆ ผมอยากเห็นมันคลั่งเมื่อได้เห็นศพคุณ”

ปากพูดไป มือจับมีดกดลงบนผิวปลายขาหญิงสาวคลายแรงกด เหมือนแค่ต้องการให้ปรากฏรอยบาดแผลตื้นๆ ให้เลือดซึมออกมาเป็นเส้นเล็กๆ ตามรอยปลายคมมีดกรีดเป็นทางยาวราวสี่นิ้ว

“อ๊ะ! อดทนเสียด้วย ร้องสิครับ ไม่ร้องหรือ งั้นผมจะหนักมือละนะ”

ปลายมีดที่มีเลือดของหล่อนเปรอะบางๆ ขยับขึ้นมาที่ลำคอบอบบาง ลากเบาๆ ไม่หวังสร้างแผลผ่านแอ่งชีพจรเต้นรัวบริเวณโคนลำคอ ต่ำลงจนถึงรอยแหวกของคอเสื้อเชิ้ต ดุมเม็ดแรกถูกปลายมีดสะกิดกระเด็นตกข้างๆ

“คุณนี่ผิวสวยจริงๆ เลยนะ นวลละไมดูมีเสน่ห์ชวนมองยิ่งกว่าผิวขาวๆ เสียอีก อุ๊บ! ขอโทษ ดูซี...ผมทำให้แผ่นอกขาวๆ เปรอะสีแดงเล็กๆ อีกจุดแล้ว แต่ก็สวยดีนะ”