คุณหมอที่รัก

เสียงฝนที่เพิ่งหยุดตกทำให้พื้นสนามด้านนอกโรงเรียนยังคงลื่น ฝนทิพย์เดินออกกำลังกายอย่างเคยในเช้าวันนั้น แต่พอเธอก้าวลงไปบนหญ้า… "ปึก!" ข้อมือขวากระแทกลงกับพื้นซีเมนต์ข้างสนามแรงพอที่จะทำให้เธอนั่งนิ่งด้วยความเจ็บปวด แต่เธอก็แค่คิดว่า "เดี๋ยวก็หาย" เพราะนิ้วก้อยดูเหมือนจะบวมขึ้นนิดหน่อย เธอปล่อยผ่านไป จนเวลาผ่านไปหลายวัน อาการเจ็บไม่ดีขึ้นเลย

เช้านั้น ฝนทิพย์จึงตัดสินใจไปโรงพยาบาล ทันทีที่มาถึงห้องฉุกเฉิน เธอถูกพยาบาลเรียกให้ไปวัดความดันโลหิต

ทันใดนั้นเอง...เครื่องวัดก็แสดงค่าที่ทำให้พยาบาลถึงกับตกใจ

“235/110! คุณป้ารู้สึกอะไรบ้างไหมคะ?” พยาบาลถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

"ก็… ไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ" ฝนทิพย์ตอบด้วยความมั่นใจ พลางสงสัยว่าทำไมทุกคนรอบตัวดูวุ่นวายกันจัง

พยาบาลรีบพาเธอไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอหลายคนเดินเข้าออกวุ่นวาย แต่ในใจของฝนทิพย์ก็นึกเคืองพยาบาลคนที่เธอเรียกฝนทิพย์ว่าป้าอยู่ไม่น้อย (ชิ)...

ระหว่างที่ฝนทิพย์นอนรออยู่บนเตียง เสียงหัวเราะและการสนทนาในห้องฉุกเฉินก็ทำให้บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลง มีคุณยายคนหนึ่งอยู่ข้างๆ เธอ ที่ใส่โจงกระเบนเรียบง่ายและกำลังคุยกับคุณหมอผู้ชายคนหนึ่ง ที่ดูท่าทางจะสนุกสนานในงานของเขา