คู่บำเพ็ญข้า โคตรเทพ ภาคหยวนอิง

หลังจากหนีตายจากมือสังหาร ถังหลี่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะมีมือคู่หนึ่งยื่นมาให้เขา

“ทำไมไม่ยอมพูดละ หรือ…. เจ้าเป็นใบ้”

“อา…เจ้าเป็นใบ้นี่เอง น่าสงสารจริงๆ เด็กน้อยเอ๋ย” พูดจบมือเล็กๆ ป้อมๆ ของหยวนอิงก็เอื้อมมือมาลูบศีรษะถังหลี่เพื่อปลอบใจอีกฝ่าย ดุจดั่งผู้ใหญ่แสดงความเมตตาสงสารต่อผู้เยาว์คนหนึ่ง

ถังหลี่จ้องมองใบหน้าน้อยๆ และฝ่ามือที่ลูบไปมาบนศีรษะของเขาก็ต้องแปลกใจตนเอง เพราะเขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจกับการ กระทำของคนตรงหน้า กลับกันเขารู้สึกพึงพอใจกับสัมผัสจากฝ่ามือนุ่มนิ่มที่ลูบไล้ไปมา นี่มันแปลกไปแล้ว ถังหลี่คิด

“เป็นใบ้ แต่หูได้ยิน อีกทั้งหน้าตาหล่อเหลาหาเมียได้แน่” หยวนอิงพูดพร้อมยื่นมือไปตบไหล่อีกฝ่ายอย่างปลอบโยน

ถังหลี่ หมดคำจะพูดกับจิตนาการแสนบรรเจิดของเด็กตรงหน้า เขาเพิ่งได้สิบชันษาจะไปกังวลเรื่องพวกนี้ทำไมกัน

นั่นคือความทรงจำที่มักจะผุดขึ้นมาบ่อยครั้ง ยามถังหลี่หวนนึกถึง

ใครเล่าจะล่วงรู้ได้ว่าสิบปีให้หลัง ครั้นหวนคืนกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง ท่ามกลางความมึนเมาในยามค่ำคืน เขาจะได้คนผู้นี้มาร่วมเรียงเคียงหมอน