เงานาง เล่มหนึ่ง

มีสามเรื่องที่ฉันมั่นใจที่สุด

เรื่องแรก...จื่อเหยี่ยนถูกลอบสังหารหลายครั้งและฉันข้ามเวลามาช่วยชีวิตเขา

เรื่องที่สอง...ตั้งแต่แรกพบในแววตาเขามีความเร่าร้อนขุมใหญ่ที่ฉันไม่รู้ว่ามันมีพลังขนาดไหน...อยากกลืนกินฉัน

เรื่องที่สาม...สวรรค์มีแผนการอะไรบางอย่างที่ไม่มีวันยอมให้ 'ฉัน' อยู่กับ 'เขา' แต่...ฉันไม่ยอมแพ้

“โอ้ย! เจ็บนะเพคะ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขออภัย แต่ตอนนี้ขออนุญาต ‘ปรนนิบัติ’ ท่านเช็ดหน้าเช็ดตัวนะเพคะ”

“แขนขาข้าไม่เจ็บ ข้าทำเองได้”

“โอ้ย! ยุ่งจริง! อย่าขยับมากนักสิเพคะ เดี๋ยวสายพวกนี้หลุดออกหมดพอดี ให้เป็นหน้าที่หม่อมฉันกับปิงเอ๋อร์เช็ดหน้าเช็ดตัวให้เถอะเพคะ”

เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจชายหนุ่มนิ่งพิจารณาสักครู่จึงลดมือลง  “ได้ ข้าอนุญาต”

‘เฮ้อ! ท่ามากจริงไม่รู้ว่าตอนจะเช็ด ‘ตรงนั้น’ จะว่ายังไงคอยดูฝีมือนีรวาคนนี้เถอะ’

นีรวาใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดผมและใบหน้าให้อย่างเบามือ ชายหนุ่มจ้องมองและรับรู้สัมผัสอ่อนโยนทุกการเคลื่อนไหวของมือหญิงสาว

‘ตึกตึก! ตึกตึก! ตื่นเต้นอะไรกันนี่’ ใบหน้าคมของชายหนุ่มแดงไปด้วยเลือดฝาดจรดใบหู

‘เฮอะ! มีอาย มีหน้าแดง พวกผู้ชายโบราณนี่น่ารักจริงๆ’ นีรวาคิดในใจยิ้มอย่างขบขัน ‘น่าแกล้งให้อายกว่านี้จริงๆเลย’

ขณะที่ตาจ้องตา นิ้วโป้งมือขวาของนีรวาค่อยๆลูบไล้เรียวปากของชายหนุ่มส่งผ่านความร้อนรุ่มไปถึงจุดหนึ่ง ชายหนุ่มเผลอตัวขบฟันสัมผัสนิ้วนีรวาเบาๆ คราวนี้จึงเป็นนีรวาหน้าแดงจรดใบหู ใจสั่นบ้าง ด้วยความไม่ยอมแพ้ที่ชายหนุ่มทำให้สาวโสดสองพันปีอย่างตนที่ไม่เคยเขินอายหน้าแดงเพราะผู้ชายมาก่อน เกิดหน้าแดงขึ้นมาได้ อยากกลั่นแกล้งชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น จึงโค้งตัวลงมาใกล้ ก้มลงกระซิบที่ข้างหูชายหนุ่มแผ่วเบา

“เรียวปากนี้...เป็นของข้า”

คราวนี้ชายหนุ่ม หน้าแดง ตั้งแต่ไรผม..จรดปลายเท้า

“เจ้า! บังอาจ”