อาจารย์เดชแผลงฤทธิ์

“สงสารแต่แม่ปลาบู่อาศัยอยู่ในฝั่งคงคานางเอื้อยเป็นลูกกำพร้า…”

เจ้าเสียมส่งเสียงร้องเพลงเสียงเจื้อยแจ้วได้เพียงแค่นี้ ก็ถูกอาจารย์เดชเอ่ยเสียงปรามขึ้นมาอย่างรำคาญเสียก่อน

“หยุดได้แล้ว…”

“ทำไมล่ะอาจารย์กำลังได้อารมณ์เลยนะ...?”

ศิษย์ตัวเอ้ท้วงเสียงรื่นเริง

“ก็เพราะข้ารู้ว่าเอ็งร้องได้เพียงเท่านี้นี่หว่า…ข้าก็เลยขอหยุดการร้องของเอ็งเสียก่อนๆที่จะเสียหน้าไปมากกว่านี้”

เจ้าเสียมยิ้มแห้งๆรับ ก่อนที่จะพูดต่ออย่างยืดยาวตามประสาคนช่างพูด

“ขอบคุณมากอาจารย์ที่ช่วยกู้หน้าของฉันเอาไว้ไม่ให้ผู้อ่านรู้ความจริงว่าฉันร้องเพลงประกอบละครปลาบู่ทองได้แค่นี้จริงๆ…เอาเป็นว่าถ้าไม่ให้ฉันร้องเพลงนี้ให้ฉันร้องเพลงโปรดของเจ้าคนเขียนคือใจรักของสุชาติ ชวางกูรดีไหมล่ะ…?”

ว่าจบโดยไม่ฟังคำของอาจารย์เลยเจ้าเสียมส่งเสียงเจื้อยแจ้วร้องเพลงตามที่บอกอย่างทันที...

จากบางส่วนของเรื่อง "ปลาบู่ผี"