แรงแค้น อุบัติรัก

พริมาถูกเหวี่ยงลงบนฟูกอย่างแรงหลังจากที่โดนพาตัวกลับมาที่กระท่อม ตากลมตวัดขึ้นมองคนใจร้ายที่ทำให้เธอทั้งเจ็บและจุกไปทั้งตัว ยิ่งกว่านั้นมันคือความเจ็บช้ำที่อยู่ในใจ ทั้งที่เธออุตส่าห์มีทางรอดออกไปจากที่นี่ได้แล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายก็วนกลับมาอยู่ที่เดิม

"เอะอะเหวี่ยง เอะอะโยน นี่นายเห็นฉันเป็นลูกบอลรึไงห้ะถึงได้เขวี้ยงอยู่ได้ นี่ฉันเจ็บนะ! ได้ยินรึเปล่าว่าฉันเจ็บ!"

"หุบปาก!! แล้วอย่าสะเออะมาพูดมากอีก ก่อเรื่องอะไรเอาไว้บ้างอย่าคิดนะว่าฉันจะลืม ทั้งใส่เกลือในกาแฟฉัน ทั้งเดินหนีฉันที่ลำธาร ไหนจะเรื่องที่ไปยิ้มยั่วคนงานฉันอีก แล้วนี่ยังจะกล้าไปขอยืมโทรศัพท์จากคนในไร่ฉันโทรออกไปเรียกให้คนมาช่วยงั้นเหรอ อย่างเธอนี่ฉันควรจะลงโทษยังไงดีนะถึงจะได้สาสม ฮึ?"

"จะทำอะไรก็ช่างเลยฉันไม่กลัวนายหรอก เมื่อกี้ฉันโทรไปบอกให้คนพาตำรวจมาลากคอนายเข้าคุกแล้ว เตรียมตัวเอาไว้เถอะ นายเจอคดีหนักแน่!"

"เหอะ คดีหนักเหรอ? งั้นไหนๆ ฉันก็จะต้องโดนคดีอยู่แล้วก็เพิ่มไปอีกสักคดีเป็นไง"

ไม่เพียงแค่พูด ลูเซียนย่อตัวลงนั่งกับพื้นแล้วกระชากขาเรียวเข้าหาตัว ทำเอาคนที่ไม่ทันหาที่ยึดเกาะถูกลากมาอยู่ใต้ร่างเขาอย่างง่ายดาย พริมาตัวสั่นระริกแต่ก็จ้องหน้าอีกฝ่ายกลับไม่ละสายตา

"ก็เอาสิ๊ ทุกสิ่งที่นายทำกับฉันมันก็จะเป็นหลักฐานมัดตัวนาย ฉันจะแจ้งข้อหาจับนายให้หมด เอาซะให้นายได้ใช้ชีวิตในคุกไปจนวันตาย!"

"ปากเก่ง! ดี! งั้นฉันขอดูลีลาหน่อยแล้วกันว่าคนอย่างเธอมันจะเอามันแค่ไหน!"

"กรี๊ด!!!"