เสน่หามิอาจลืมเลือน

เขา คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตนางไว้ นาง จึงตอบแทนเขา ด้วยการยอมเป็นภรรยา ใครจะไปคิดว่า แม้เขาจะเป็นเพียงชายแปลกหน้า แต่กลับทำให้นางผูกพันทั้งกายใจ และวิญญาณ จนมิอาจลืมเลือน.. ----- ‘โอ๊ย!’ ข้าร้องออกมาด้วยความเจ็บ เขาก็หยุดชะงัก สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลมากนัก ‘เจ็บมากไหม?’ เขาทำข้าขนาดนี้ ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าเจ็บไหม!!! หากข้าบอกว่าเจ็บ เขาจะเลิกหรือเปล่า ข้าพยักหน้า น้ำตามาคลอเบ้าตา ‘เรา... เลิกทำอะไรแบบนี้จะดีไหม’ ไม่รู้ว่าข้าพูดอะไรผิดไป ข้าได้เห็นรอยยิ้มของเขา แล้วเขาก็เอามือทั้งสองมาประคองแก้มข้าไว้ ‘ไม่ดี หากข้าเลิกกลางคัน เจ้าจะได้รับประสบการณ์ที่ไม่ดี ข้าไม่อยากให้เจ้ากลัวเรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ’ เขาพูดหน้าตาเฉย ธรรมชาติที่เจ็บปวดน่ะหรือ ข้าไม่เข้าใจที่เขาพูดหรอก ข้าเจ็บจะแย่ จะมีความสุขและรู้สึกดีไปได้อย่างไร นี่คือความทรมานชัด ๆ