ชีวิตช่างบัดซบ ข้ามภพมาได้ผัวเช่นท่าน

“อย่าห้ามข้า เราจะมีความสุขไปด้วยกัน ปล่อยกายปล่อยใจให้สบายเถิด ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าอาภรณ์เจ้าจะยังอยู่ครบทุกชิ้น”

          เจี้ยวจ้านพูดปลอบใจคนใต้ร่างไป มือก็บีบเคล้นปทุมถันคู่งามไปด้วย มันเคร่งครัด โดยเฉพาะตรงยอดอกนั่นช่างสู้มือเขาดีนัก เขาเลยใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งคีบบีบมันแล้วบี้ไปมาไม่แรงนักพอให้หายมันเขี้ยว          เจี้ยวจ้านลดใบหน้าลงมาอีกนิด เพราะหมายตาไว้แล้วว่าจะเอาหน้าลงไปคลุกกับเจ้าภูเขาสองลูกให้หนำใจ เขาเกลือกหน้าไปมาด้วยความหลงใหล ปากก็ครอบครองยอดทรวงผ่านเนื้อผ้าชั้นดีที่ฟางเหนียงใช้สวมใส่ ดูดเม้มสลับกับกัดเบาๆ จนมันเปียกชื้นด้วยน้ำลายจากปากของเขา          “โอ้ว”          “หากเจ้าชอบก็ร้องออกมา ข้าจะปรนเปรอจนเจ้าลืมไม่ลง”          มือของเจี้ยวจ้านละจากร่างงามท่อนบนแล้วก็ไต่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงอวัยวะเบื้องล่างจุดกลางลำตัว จุดลี้ลับที่สตรีทุกนางหวงแหนไว้ให้ชายอันเป็นที่รัก สำหรับฟางเหนียงแล้วชายผู้นั้นคือเขาคนเดียวเท่านั้น ใครหน้าไหนอย่าได้มาแตะต้องเชียว เขาหวง หวงจนต้องรีบตีตราจองไว้ก่อน เขาคว้าหมับไปที่เนินอวบอูมนั่น โดนเข้าไปเช่นนี้ฟางเหนียงคงจะเสียวใช่เล่น เพราะนางพยายามจะถอยสะโพกหนี แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเขาตรึงตัวนางไว้ทั้งร่างแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรรุกล้ำมากไปกว่านั้น เจี้ยวจ้านทำแค่ลูบมันหนักเบาสลับกัน แค่นี้เขาคิดว่านางก็สุขสมแทบจะระเบิดแล้ว