ผมกับคุณผู้ไม่ชอบแมว

ในสายตาของคนรอบข้าง

'แด่คุณ' และ 'บทกลอน' คือคู่สรรค์สวรรค์ประทาน ที่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง

แต่สำหรับพวกเขาที่แต่งงานเพราะผลประโยชน์ลงตัวต่างคิดเหมือนกันว่า

"พวกเราไม่เคยรักกัน"

ด้วยนิสัยที่คล้ายคลึง จึงทำให้การอยู่ร่วมกันของทั้งสองปราศจากอุปสรรค

และในขณะเดียวกันก็ปราศจากบทสนทนาไปด้วย

ทว่า "พวกเราไม่เคยรักกัน" คำนี้ ได้เริ่มแปรเปลี่ยนไป

เมื่อวิญญาณของบทกลอนเข้าไปอยู่ในร่างของ 'เจ้าเหมียว' ที่เลี้ยงเอาไว้

"เราจะลืมคนที่เราชอบได้เหรอ?" คุณผู้ไม่ชอบแมวกล่าว

ผมถึงได้รู้ว่า...คุณชอบผมอยู่