สักครั้งหนึ่งในชีวิต

“คุณทำอะไรให้ฉันหึงมิทราบ” กันตาพูดเสียงแข็ง

“ขอเข้าไปคุยข้างในได้ไหม” ใบหน้าหล่อเหล่าโน้มลงมาพูดชิดปาก

การกระทำที่มาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทำกันตาชะงักไป กลิ่นแอลกอฮอล์บวกกับกลิ่นลมหายใจหอม ๆ ของเขาทำให้เธอรู้สึกปั่นป่วน

เธอเองก็ยังมึน ๆ เพราะยกไปหลายแก้ว ทำให้ร่างกายก้าวถอยหลังเล็กน้อยเมื่อตั้งสติได้

“ทำไมจะไม่ได้ละ” กันตายิ้มหวานเปิดทางให้

คาร์ลหรี่ตามองคนที่ยอมให้เขาเข้าห้องง่าย ๆ ทั้งที่มีเรื่องเคืองกันอยู่ พอเดินเข้ามาเขาจึงร้อง ออ ทันที

“คุณร้ายกาจขึ้นทุกวัน” เขาหันไปหยอกเย้า

“เรียนรู้มาจากคุณ” กันตาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

“หึ ออกไปคุยกันที่ระเบียงดีกว่า” เขาผายมือเชิญหญิงสาวให้เดินนำไปก่อน กันตาทำตามคำขออย่างว่าง่าย แต่ยังไม่ยอมสบตากับเขาดี ๆ

เธอกอดอกมองตรงไปข้างหน้า โรงแรมนี้ถึงจะไม่ได้ติดทะเล แต่ชั้นที่เธออยู่สูงพอสมควรทำให้วิวที่เห็นเป็นความมืดมิดของท้องทะเลกว้าง

“คุณน่ารักมากนะริต้าเวลาหึง แต่ผมก็ไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด” คาร์ลเริ่มต้นเคลียร์ในสิ่งที่หญิงสาวเห็น

ที่ไม่ได้เดินเข้าไปหาเธอตั้งแต่แรก เพราะมันไม่มีอะไร เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอ เขาแค่อยากให้เวลาเธอได้อยู่กับตัวเอง คิดทบทวนว่าถ้าเห็นเขาคุยกับผู้หญิงคนอื่น ความรู้สึกของเธอจะเป็นแบบไหน เรียกง่าย ๆ ว่าอยากให้เธอยอมจำนนต่อตัวเอง

และใช่ สิ่งที่เขาทำมันคือความเห็นแก่ตัว ทั้งที่ตัวเองยังไม่ชัดเจนกลับอยากให้อีกฝ่ายศิโรราบ

“บอกแล้วไงว่าไม่ได้หึง” น้ำเสียงที่ส่งไปบ่งบอกถึงความหงุดหงิด ทำให้คาร์ลหัวเราะออกมาเบา ๆ

“โอเคที่รัก คุณไม่หึง ผมคิดไปเอง” เขาส่งรอยยิ้มยั่วยวนไปให้

กันตาถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้ แต่พอคิดอะไรสนุก ๆ ออกรอยยิ้มตรงมุมปากจึงถูกจุดขึ้น ก้าวเข้าไปหาคนตัวโตเหลือช่องว่างเพียงไม่กี่เซ็น

มือเรียวกรีดลงบนลอยแยกของเสื้อ เงยหน้าขึ้น ส่งสายตาที่คิดว่ายั่วยวนที่สุดไปให้เขา

“แต่ถ้าคุณอยากได้ยินนักฉันพูดให้ก็ได้นะ”

คาร์ลขบกรามเข้าหากัน หรี่ตามองหญิงสาวที่มีท่าทีเปลี่ยนไป

“ฉันหึงคุณแทบบ้าเลยคาร์ล พอใจรึยัง” นิ้วเรียวผลักอกแกร่งออกห่าง เมื่อได้ทำในสิ่งที่พอใจ

เขาคิดว่าตัวเองยั่วโมโหเป็นคนเดียวรึไง

“อ๊ะ...” แต่เธอคิดผิด เพราะหนูหรือจะสู้ราชสีห์

คาร์ลคว้าเข้าที่เอวคอด กระแทกร่างบางเข้าหาลำตัว ก้มลงกระซิบบอกเสียงพร่า

“รู้ไหม ผมไม่สนหรอกนะว่าในห้องจะมีเด็กอยู่ด้วย” มือใหญ่ขยำก้นงอนไปหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว

“คนผีทะเล ปล่อยนะ” กันตาทุบลงที่หน้าอกแน่น

แต่มีหรือที่คนหน้ามึนจะฟัง ใบหน้าหล่อเหล่าซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอหอมกรุ่น ปาดลิ้นเลียไปตามแอ่งชีพจร ทำให้ร่างกายขนลุกชันสั่นสะท้านไปทั้งตัว

จากผลักไสเปลี่ยนมาเป็นขยำเสื้อแทน

ฝ่ามือใหญ่ได้โอกาสสำรวจร่างบางตั้งแต่บั้นท้ายขึ้นมาตามแผ่นหลัง ลูบไล้มาด้านหน้าขยำก้อนกลม ๆ อย่างไม่เบามือนัก ริมฝีปากร้ายกาจฉกเข้าที่ความอวบอิ่มที่เผยอส่งเสียงครางแผ่วเบาออกมา

ชุดนอนที่กันตาใส่เหมือนเปิดทางให้เขาได้เล่นกับร่างกายเธออย่างเต็มที่ เพราะเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน

เพราะคิดว่าเขาจะไม่กล้าทำอะไรและความอยากยั่วเขา ทำให้เธอไม่ทันยั้งคิดว่าจะโดนเล่นงานขนาดนี้

กันตาสติพร่าเบลอไปชั่วขณะกับการกระทำอันอุกอาจของเขา ร่างกายอ่อนระทวย แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบเขากลับโดยธรรมชาติ

และส่วนลึก ๆ มันคือความเต็มใจของเธอเอง เพราะรู้ดีว่าตัวเองนั้นโหยหาและชอบสัมผัสของเขามากแค่ไหน

เรียวลิ้นเล็กจึงเกี่ยวตวัดเข้าสู้ความช่ำชองของเขาอย่างไม่ยอมแพ้ บดเบียดร่างกายเข้าหาความแข็งแกร่ง

“อือ” เสียงของทั้งสองคนครางออกมาพร้อมกันเมื่อสองลิ้นถูกดูดดึงและร่างกายเสียดสีถูกจุดเสียว