แพรสีโศก

"ไวไฟดีจังวะน้องแพรของมึง เมื่อวานอีกคน วันนี้ก็อีกคน น้องเขาจะควงตัวท็อปให้ครบทุกคณะเลยหรือไงวะ"

"เด็กขาดความอบอุ่นก็แบบนี้แหละมึง"

ภพหล้าเอ่ย ดวงตาก็จับจ้องอยู่กับเธอ...ผืนแพรลูกเศรษฐี ครอบครัวประกอบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ฟันกำไรหลักหลายล้านต่อปี ทว่าเกิดมาบนกองเงินกองทองขนาดนี้กลับเป็นเด็กขาดความอบอุ่น

"นี่นายอีกแล้วเหรอ! ฉันบอกแล้วไงว่าให้เก็บดอกไม้ราคาถูกของนายไว้! มันไม่เหมาะกับฉัน!"

"จะไม่รับของจากพี่จริง ๆ เหรอ กุหลาบช่อนี้พี่ตั้งใจจัดเองเลยนะ เลือกดอกที่ดีที่สุดมาเลยด้วย"

"นายฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไงห้ะ! ก็บอกว่าไม่เอาไง! ไว้ช่อใหญ่เท่าคนอื่นแล้วค่อยมาคุยกับฉัน!"

*****************************************

คำพูดทุกคำของผืนแพรตีรวนขึ้นมาจากความทรงจำของเธอ เธอดูถูกดูแคลนภพหล้า...คนตรงหน้าที่เธอต้องแต่งงานด้วยเพื่อปลดหนี้พนันให้ผู้เป็นแม่...

ตั้งแต่ธุรกิจครอบครัวล่มพ่อก็ป่วยติดเตียง แม่ก็ติดหนี้พนันหลายเท่าตัว นานวันเข้าก็เยอะจนหาไปจ่ายไม่ไหว ชีวิตที่เคยเป็นดังเจ้าหญิงกลับตาลปัตรจากหน้ามือเป็นหลังตีน! 

'นายมันเห็นแก่ตัว!'

'ก็เหมือนเธอนั่นแหละ! เธอทำให้พ่อของฉันต้องออกจากงาน! กว่าเราจะตั้งตัวได้ก็เกือบตาย! แบบนี้ไม่เรียกเห็นแก่ตัวเลยมั้ง!'

*****สำคัญที่สุดโปรดอ่าน*****

***ไม่อนุญาตให้ลอกเลียน คัดลอก (plagiarism) หรือนำข้อความ วลี ประโยคในงานชิ้นนี้ไปใช้ในเชิงพาณิชย์นะคะ ผู้เขียนกลั่นกรองงานจากความคิดของตนเองด้วยความตั้งใจ จึงสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช 2537 หากพบเห็นจะมีการแจ้งดำเนินการทางกฎหมายทันทีค่ะ***