ทุรนรัก

ปานรสินรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล  ทันทีที่หล่อนขยับตัว  พิณรสาก็ลุกขั้นมาหยุดข้างเตียงหล่อน

“ลูก”

“ปลอดภัย” น้องสาวตอบเสียงเรียบ  ปานรสินถอนหายใจโล่งอกไปเรื่อง  อย่างน้อยหล่อนก็ยังรักษาลูกไว้ได้

“มีใครรู้หรือยังว่าพี่ท้อง” เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่พิณรสาเรียกหล่อนว่าพี่  ทำให้ปานรสินมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงง  ปากก็ตอบคำถามไปด้วย

“หมอโชคชนะ  กับดา สองคน”

“ท้องกับเขา...”

“อืมมม”  ปานรสินตอบเสียงเศร้า

“เขาไม่รู้หรือถึงได้ผลักพี่ลงไปแบบนั้น”

“พี่ไม่ได้บอกเขา”

“หมอให้นอนนิ่ง ๆ สักคืน อย่าทำอะไรหนัก ๆ อีกเดียวหมอที่นี่คงจะเข้ามาบอกอีกที” น้องสาวเปลี่ยนเรื่อง

ปานรสินพยักหน้ารับรู้  หลับตาลงอย่างเนื่อยอ่อน

“อย่าบอกเขานะ”

“ไม่ต้องห่วง  พิณไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร”

ปานรสินลืมตาขึ้นอีกครั้ง  มองหน้าน้องสาวด้วยความประหลาดใจอย่างแท้จริง

“พิณไม่เคยแทนตัวเองว่าพิณกับพี่มานานแล้ว”

หล่อนเห็นน้องสาวเม้มปากนิดหนึ่ง  ทำท่าเหมือนคิดอะไรสักอย่าง  ก่อนจะพูดออกมา

“ตอนที่พิณเห็นพี่ถูกเขาตบหน้า  มันเหมือน...เหมือนจะเจ็บตามไปด้วย  แทบอยากเดินไปฆ่าเขาแทน  แล้วพอพี่เลือดออกก็เป็นห่วงจน...จนรู้สึกว่าเรายังเป็นพี่น้องกันอยู่  ถึงจะโกรธที่พี่ทำให้พ่อตายก็เถอะ” พิณรสามองเมินไปอีกทาง

เท่านั้นก็ทำให้ปานรสินยิ้มออกขึ้นมาบ้าง

“ขอบคุณที่รู้สึกว่าเรายังเป็นพี่น้องกัน”

-------------------------------------------------

ผลงานนวนิยายเรื่องแรกของศรานนท์ ที่ยังฮิตไม่เคยเสื่อมคลาย

ฝากไว้ด้วยนะคะ

ศรานนท์