Bad love...รักร้ายฉบับนายโต้ง

“คือโต้ง... โต้ง...”

ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ

ทำไมมันพูดยากจังว่ะ.. กะอีแค่ไม่กี่คำเนี้ย

“จะเรียกชื่อตัวเองอีกนานไหม” มิรินมองหน้าผมพร้อมกับยิ้มขำๆ

“โต้งชอบ...” มิรินหยุดขำแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่ผมจะพูด

“ชอบมิริน..”

ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้ รู้สึกเหมือนเหงื่อเม็ดเล็กๆ จะผุดขึ้นตามซอกนิ้วมือหน่อยๆ

“คือ..อย่างงี้นะโต้ง มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด

“ทำไม”

ผมถามออกไปอย่างไม่เข้าใจกับเหตุผลของมิริน เพราะมันฟังไม่ขึ้น..

“จะต้องให้พูดตรงๆ ใช่ไหมถึงจะเข้าใจ”

“ก็พูดมาตรงๆ ดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่

“โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้นะเหรอ ที่ว่าเด็กเกินไปนี้ก็ห่างกันแค่ปีเดียวเอง มันจะอะไรกันนักหนาว่ะ..

“เหตุผลแค่เนี้ย..” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา

“พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ”

“ชอบคนแก่ว่างั้น”

ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ

“ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ”

มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี

“บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง

“ฉันเป็นพี่นาย..”

มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายไปแล้วนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน เธอไม่รอดแน่ มิริน..