เราคือดาวดวงเดียวที่มีในจักรวาล

บางครั้ง 

ท้องฟ้าในยามคํ่าคืนช่างมืดมน

มองไปเห็นเพียงแต่ความว่างเปล่า

เห็นเพียงมวลเมฆที่เลือนราง

แต่บางครั้ง

ท้องฟ้าในยามคํ่าคืนก็สว่างไสวและงดงาม

จากแสงระยิบระยับของดาวดวงเล็กๆ 

ที่เปล่งประกายออกมา

ตัวเรานั้นก็คงจะเหมือนกับดาวดวงเล็กๆ

ในจักรวาลอันกว้างใหญ่

ที่อาจมีเวลาที่ส่องแสง

และเวลาที่แสงนั้นถูกบดบัง

เราอาจเป็นดาว

ที่ถูกพุ่งชนจนแตกสลายนับครั้งไม่ถ้วน

แต่ขอให้มั่นใจว่า รอยแตกร้าวต่างๆนั้น

คือสิ่งที่หลอมรวมเป็นตัวเรา

ที่จะมีแค่หนึ่งเดียวในจักรวาล

และต่อให้แตกสลายอีกกี่ครั้ง

ก็ขอให้เชื่อมั่นว่า 

เรายังคงส่องแสงได้เสมอ

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม