ไม่รัก...ไม่ได้

“ผมรอวันนี้มานาน...” เริ่มถอดชุดเจ้าสาวเธอออก

“เราจะสร้างครอบครัว มีลูกสาวน่ารักๆ เหมือนลินา ลินามีลูกสาวให้ผมสักคนนะ จะตั้งชื่อว่าลิลี”

ชุดเกาะอกสีขาวบริสุทธิ์ปักคริสตัลทั้งตัวหลุดจากร่างเธอ เหลือเพียงบราปีกนกกับกางเกงชั้นในลูกไม้บางเบาที่ถูกกำจัดทิ้งในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา

“ฉันไม่เต็มใจ” เปล่งเสียงแผ่ว นอนหมดอาลัยตายอยาก

“ทำกันมาตั้งหลายครั้งแล้ว” อายุธลงมือเปลื้องปราการตัวเองเหลือตัวเปล่าเสมอกัน

“นายมีรสนิยมชอบบังคับขืนใจเหรอ”

แต่ละคำช่างเชือดเฉือน

“ฟังพูดเข้า พูดจากับผัวดีๆ หน่อย เราแต่งงานกันถูกต้องตามกฎหมายและประเพณี แค่โดนผัวเอานะลินา ผมไม่ใช่คนอื่น”

“เอาเลย นายทำลงก็เอาเลย!” เธอจะนอนแข็งเป็นท่อนไม้ไว้อาลัยให้รักที่ดับสูญ

“เอาน่ะเอาแน่” เขาตอบอย่างใจเย็นแล้วขึ้นคร่อม แตะปลายลิ้นลงยอดอกสีชมพูรสหวาน ของโปรดตน

“แล้วก็เรียก อายุธ” ขบงับฝากรอยฟันไว้บนเต้าเต่งตึงสีน้ำนม พานให้เธอสะท้านเฮือก

สลินาหลับตาพาตัวเองออกสู่โลกในจินตนาการ...จินตนาการว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้กับเขา เจ้าสาวแสนเศร้าไม่ใช่เธอทว่าริมฝีปากอุ่นเม้มเน้นย้ำทิ้งความเปียกชื้นบนผิวอ่อนบริเวณทรวงอกไม่อนุญาตให้คิดเช่นนั้น อายุธกำลังดื่มด่ำได้ที่ ละเลียดชิมรสเรือนกาย ลากลิ้นผ่านหน้าท้องเรื่อยไปถึงต้นขาด้านใน ทุกสัมผัสอัดแน่นด้วยความปรารถนา

“ฉันเกลียดนาย รังเกียจ ขยะแขยงที่สุด”