กุหลาบซ่อนรัก (วิรุฬห์)

โปรย....

ซ่า ซ่า ซ่า เสียงฝนเทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว

ฮึม! ฮึม! พระพิรุณร้องคำรามดังก้อง มีแสงแวบวาบร้องเปรี้ยง ๆ จนความมืดกลายเป็นความสว่างไสว

“เอ๊ะ! นั่นใคร?” แสงแวบ ๆ ส่องให้เห็นร่างใครมานอนนิ่งตัวเปียกปอนอยู่หน้าคลินิก “ทำไมมานอนตากฝนอยู่ตรงนั้น”

หมอหนุ่มตัดสินใจเปิดประตูรถเดินลงไปดู ความจริงถ้าวันนี้ฝนไม่ตกหนักเขาคงขับรถเลยไปนอนที่บ้านในตัวเมืองแล้ว

“คุณ!” สิ่งที่ทำได้คือยืนเรียกอยู่ห่าง ๆ เพราะอาจเป็นพวกมิจฉาชีพ แต่ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะเป็นผู้หญิง “คุณ!ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ เมาหรือเปล่า ตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายนะ”

ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมาเลย แม้แต่ร่างกายก็ไม่ขยับไหวติง หมอเริ่มใจคอไม่ดี ผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงมานอนนิ่งอยู่ตรงนี้

“หรือว่าตายแล้ว” สัญชาตญาณหมอทำให้เขาพุ่งตัวเข้าไปจับพลิกร่างที่นอนคว่ำให้หงายทันที “ตัวร้อนอย่างกับไฟเลย ไข้สูงขนาดนี้เดี๋ยวก็ชักตายกันพอดี”

คุณหมอรีบกุลีกุจอไขกุญแจเปิดประตูคลินิกแล้วอุ้มร่างที่นอนตัวสั่นสะท้านเข้าไปด้านใน

“ตัวเปียกแบบนี้คงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” นิ้วมือสวยคว้าผ้ามาเช็ดใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำฝน “สวยขนาดนี้ ใครปล่อยให้มานอนเป็นไข้อยู่ที่นี่ได้นะ” รูปหน้าหวานสะกดสายตาหมอหนุ่ม ดวงตาปิดสนิทโชว์แผงขนตางอนยาวเรียงเส้นหนา

“ผมขอโทษนะคุณ” คุณหมอถลกชายเสื้อขึ้นอย่างเกรงใจ ยิ่งเปิดเห็นผิวขาวละเอียดนวลเนียนหัวใจหมอยิ่งเต้นแรง “เป็นอะไรเนี่ย เป็นหมอบ้ากามไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะเรา”

หมอวิรุฬห์เก้ ๆ กัง ๆ กับการถอดชุดกระโปรงสีเหลืองโทนอ่อนออกจากร่างผู้หญิงที่นอนหนาวตัวสั่น กว่าจะผ่านการเปลี่ยนชุดเปียกปอนออกไปได้ คุณหมอต้องหยุดพักทำใจอยู่หลายครั้งของ

“หนาว” ริมฝีปากบางเฉียบแดงระเรื่อด้วยความร้อนภายในกายบ่นเพ้อ “หนาวเหลือเกิน”

“คุณ! คุณ!” หมอวิรุฬห์เข้าไปเขย่าตัว “คงเพ้อเพราะพิษไข้” เมื่อคิดได้ว่าต้องรีบช่วยรักษา จึงจัดยามาฉีดให้ทันที “นอนที่ห้องผมก่อนก็แล้วกัน ดีขึ้นแล้วค่อยพาไปส่งที่บ้าน”