ด้วยรักและวิญญาณ

"..เมื่อยามมีลมหายใจ ข้าไร้ซึ่งคนรัก แต่น่าแปลกนักที่ดวงวิญญาณข้า กลับมีแต่คนแย่งชิง"

#เนื้อทอง คือลูกชายของหมอทำเสน่ห์ผู้เลื่องชื่อ วันหนึ่งเนื้อทองถูกฆ่าตาย อย่างโหดเหี้ยมทารุณ ทั้งไม่อาจหาตัวคนร้ายหรือจับมือใครดมได้ในยามนั้น   พ่อจึงทำพิธีสะกดดวงวิญญาณของเนื้อทอง ผูกพันธนาการจองจำไว้ด้วยอาคม เพื่อหาตัวคนร้าย อีกทั้งใช้ประโยชน์จากร่างกาย เลือดเนื้อ ดวงวิญญาณของเนื้อทองในการทำเสน่ห์คุณไสย

"ตอนกูเป็น พวกมึงมีหรือมองเห็นหัวกู บัดนี้แม้แต่กระดูก เส้นผม ขน เนื้อหนังของกู เน่าจนมีหนอนชอนไช พวกมึงถึงขนาดตีรันฟันแทง แก่งแย่งฉกชิง ยกเอาไปขึ้นหิ้งกราบไหว้บูชา..."

“ดึกป่านนี้มึงไม่ไปนอนหรือไง”

“ทองอยากรอพ่อ”

“ไม่ไปทำบุญปีเดียวเท่านั้น มันไม่ถึงกับตายหรอก แต่ถ้ามึงไม่เชื่อพ่อ ระวังเถิดมึงจะถูกพ่อตีตายไอ้ทอง”

“กูตายสักคน มึงไม่ดีใจหรือ จะได้ไม่ต้องคอยทำลูกประคบ ต้มยาให้กูอย่างไร” เนื้อทองยกเข่าขึ้นมาชันข้าง หันไปมองค้อนให้ไอ้ครั้นเพื่อนเล่นเพื่อนหัว แถมยังเป็นลูกศิษย์หมอเสน่ห์คนเดียวกัน ต่างหน่อยก็เพราะไอ้ครั้นมันเป็นเด็กกำพร้า ส่วนตนนั้นคือลูกในไส้ของพ่อ

“แล้วถ้ามึงตาย ใครจะคอยต้มข้าว ทำขนมมาให้กูกับพ่อมึงกิน”

“มึงก็ไปกินในกระทงผีนั่นสิ” เนื้อทองพยักหน้าไปทางกระจาดวางเครื่องเซ่น

“เอาไว้มึงตายเมื่อใด กูจะทำกระทงเครื่องไหว้ชุดใหญ่ให้มึงทีเดียว ไป...ไปนอน ไม่ต้องรอพ่อมึงหรอก เข้าฌานลึกอย่างนี้อีกสักสองสามวันโน่นแหละกว่าจะถอนออกมาได้ แล้วมึงอย่าได้แอบหนีไปเที่ยวเล่นนะไอ้ทอง คราวนี้พ่อมึงเอาตายแน่”

“ใครมันทำลูกกู กูจะเอาคืนมันให้สาสมทีเดียว” ร่างหนาทรุดกายลงนั่งขัดสมาธิอยู่ต่อหน้าหลุมศพของลูกรัก ชักมีดลงอาคมออกมาจากบั้นเอว แล้วกรีดลงบนท่อนแขนในฉับพลัน เสียงฟ้า เสียงลม ดังลั่นสั่นป่าดังโครมๆ มาจากรอบทิศ แต่เปลวเทียนกลางเขตสายสิญจน์กลับไม่มีกระดิกไหวให้ดับสูญ

เลือดข้นหยดลงบนกะโหลกกลวง กระดูกบางส่วนถูกเจาะ ถูกงัดเอากระดูกส่วนสำคัญหายไปจนสิ้น ผมเผ้าเส้นนุ่มเหลือติดหนังหัวพันกันยุ่งเหยิงน่าอเนจอนาถ ลูกตาแดงเหลือกค้างจ้องนิ่งมองตรงมายังคนเป็นพ่อ หมอเสน่ห์วางฝ่ามือลงไปกลางกระหม่อมกลวงท่องบ่นมนต์คาถางึมงำ ปลายมีดแหลมนั้นขีดเขียนไปบนผ้ายันต์แดงแสดงเห็นเป็นภาษาขอมโบราณ

“ใครหน้าไหน มันก็เอาลูกกูไปไม่ได้”

“เนื้อทองมันลูกข้า ข้าจะพาลูกกลับบ้าน”

“เนื้อทองมันสิ้นบุญไปแล้ว อย่าเหนี่ยว อย่ารั้ง ให้มันอยู่สร้างเวรต่อไปเลยนะโยม ปล่อยให้มันไปผุดไปเกิดตามบุญ ตามกรรมของมันเถิด”

“ถ้ามันเจ็บไข้ ได้โรคล้มตาย ข้าจะปล่อยมันไป แต่นี่หลวงตาก็เห็นว่าพวกมันทำอะไรลูกข้าไว้บ้าง...” ดวงตากร้าวมองผ่านเลยไปยังเด็กวัดอายุคราวลูกด้านหลัง

“แต่หากโยมทำอย่างนี้ คนที่ต้องเจ็บปวดทรมานก็มีแต่ลูกชายโยมเท่านั้น ชาตินี้เนื้อทองชีวิตมันอาภัพมามากแล้ว ปล่อยให้มันได้ไปพบความสุข ความสงบในโลกหน้าเถอะนะโยม”

“เรื่องนี้มันไม่ใช่ธุระของหลวงพ่อ อย่ายุ่งดีกว่า”

หมอเสน่ห์เดินห่างไปยังทางเปลี่ยวอันมืดสนิท เงาดำลอยละเลียดต่ำหมุนพันไปถึงชายจีวรเห็นเป็นเงาคล้ายคนกำลังหมอบกราบ จากนั้นมันจึงอันตรธานหายวับกลับไปเคลียอยู่กับผู้เป็นพ่อ

“ไอ้ครั้น มึงไปเอาเครื่องเซ่นมาเปิดทางให้ไอ้ทองขึ้นเรือน”

ไอ้ครั้นเดินอุ้มหม้อใส่กระดูกผีไปวางลงบนแคร่ไม้ไผ่ จากนั้นเดินขึ้นเรือนไปหยิบชามสังกะสี ตักข้าวใส่จนล้นถ้วย เทเหล้าขาวใส่ชามกระเบื้องอีกใบ จัดทุกอย่างใส่ถาดถือลงมาวางไว้ข้างหม้อดิน แล้วเดินอ้อมไปหลังบ้านคว้าไก่อุ้มขึ้นมาได้ตัวหนึ่งแล้วใช้มีดปาดคอรองเลือดไก่ใส่ลงไปในชาม

“ไอ้ทองขึ้นเรือนนะ ตอนเป็นมึงหาข้าวให้กูกิน ต่อไปนี้...กูจะหาข้าวให้มึงบ้าง”