พ่อเลี้ยงขา...อย่าใจร้าย

ตัวอย่างบางตอน

"ไป!! ออกไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก" เหมราชเมื่อเห็นคนตรงหน้ามีสีหน้าเจ็บปวดแต่ไม่แม้แต่กระทั่งปริปากร้องออกมา ร่างสูงก็หมดอารมณ์ทันที มือหนาผลักเด็กสาวออกจนเธอไม่ทันระวังทำให้ตกเตียงเสียงดังตุบ สะเทือนจนถึงกลางกายสาวที่เจ็บตุบ ๆ จากการกระทำที่รุนแรงของพ่อเลี้ยง

ส่วนอิงฟ้าที่ร่วงลงมาก็ถึงกับจุก เธอนอนนิ่งมองเพดานอยู่แบบนั้นทั้งที่ร่างกายยังเปลือยเปล่าความเย็นที่กระทบผิวหนังไม่ทำให้เธอรู้สึกหนาวกาย เพียงแต่ในใจตอนนี้มันเหน็บหนาวโดดเดี่ยวมากกว่านัก ในใจคิดว่าตอนนี้เธอมาทำอะไรที่นี่

'ใช้หนี้ ใช่!เธอต้องอยู่เพื่อชดใช้หนี้ที่ครอบครัวเธอก่อไว้เพราะเธอเป็นแค่ผู้หญิงขัดดอก' อิงฟ้ากัดฟันแน่นลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเก้ ๆ เก้ ๆ ก้มลงเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมด้วยสายตาพร่ามัวไม่เหลือบไปมองร่างสูง เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบกระเป๋าเป้ใบเก่าใส่เสื้อผ้าของเธอก่อนจะสะพายเป้พาดหลัง เก็บตุ๊กตากระต่ายเน่าที่นอนกองอยู่บนพื้นไม่ต่างจากเธอเมื่อกี้นี้กอดแนบอกหันหลังเดินออกจากห้องโดยไม่หันมามอง ผิดกับร่างสูงที่มองทุกการกระทำของเธอ

ปึก!

ประตูปิดสนิทหลังจากหญิงสาวเดินออกไป

"โธ่โว้ย!!!" เสียงตะโกนสุดเสียงของเจ้าของห้องทำเอาเท้าบางชะงักกึกก่อนจะรีบเร่งลงบันไดไป

...

อิงฟ้าเดินออกจากบ้านพ่อเลี้ยงมุ่งตรงไปบ้านใหญ่เพราะไม่มีที่ไหนที่เธอจะไปได้แล้ว ยิ่งตอนนี้เป็นเวลาที่ทุกคนเข้านอนแล้ว สังเกตจากบ้านปิดไฟเงียบเหลือไว้เพียงแสงไฟตามทางเดินเท่านั้น สองเท้าก้าวมาหน้าประตูใหญ่พบว่ามันล็อกแต่จะให้กลับไปทางเก่าก็เป็นไปไม่ได้ เธอจึงเลือกนั่งหลบมุมอยู่ตรงประตูหน้าบ้านแทน

อิงฟ้าเงยหน้ามองพระจันทร์กับแสงดาวที่ส่องสว่างพร่างพราวบนท้องฟ้า

ถ้าหากว่าวันหนึ่งเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว บนท้องฟ้านั่นจะมีที่ให้เธอได้ส่องสว่างบ้างไหมนะ...

เผื่อในยามที่เธอมองลงมาจะเห็นคนคนนั้น แม้เพียงได้แค่มองอยู่บนนั้นก็ยังดี หญิงสาวยิ้มอย่างขมขื่นใบหน้าสวยทุกข์ระทม

"ที่ตรงนั้นขออิงได้ไหม" น้ำเสียงเศร้าหมองเว้าวอน อิงฟ้าเงยหน้ามองบนท้องฟ้าอีกครั้ง นิ้วชี้เรียวชี้ไปยังช่องว่างระหว่างดาวสองดวงที่เจิดจรัสกล่าวกับสายลมแสงดาววอนขอที่ว่างข้าง ๆ ในเมื่อไม่มีตรงไหนที่เธอสามารถอยู่ได้แล้ว สักวันหนึ่งเธอคงได้ไปอยู่บนนั้น

หญิงสาวนั่งชันเข่าสองแขนเรียวยกโอบรอบขาก่อนจะฟุบหลับไปด้วยความเหนื่อยและเพลีย