จองใจรัก

“ทำสิ! เป็นขี้ข้าก็ต้องทำตามคำสั่ง นอนกับฉัน ทำให้ฉันพอใจด้วย”

มทนาลัยหรือไลลา ประสบอุบัติเหตุทำให้เธอสูญเสียความทรงจำ เมื่อเธอตื่นขึ้นก็ได้พบกับชายหนุ่มหล่อเหลาคนหนึ่ง เขาบอกกับเธอว่า เขาเป็นสามีของเธอ แต่มทนาลัยกลับไม่รู้สึกถึงความรักของเขา 

เขมินทร์ ใบหน้าของเขามีแต่ความเกลียดชัง หมางเมินและเย็นชา จนมทนาลัยเริ่มสงสัยว่าเขาใช่คนรักของเธอจริงหรือ?

“อย่าค่ะ พี่เขม อย่าทำ” 

“อย่าเรียกฉันอย่างนั้น เพราะเธอไม่เคยเรียก”

นอกจากรู้ว่าเขาเป็นสามีของเธอแล้ว มทนาลัยยังได้รู้อีกเรื่องหนึ่ง นั่นคือเขาต้องการหย่ากับเธอ 

ในเมื่อไม่ได้รักแล้วแต่งงานกับเธอทำไม? หรือเธอเป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียวและบังคับเขาอย่างนั้นเหรอ 

ท่ามกลางความสับสน มีชายคนหนึ่งบอกกับเธอว่าเขาต่างหากที่เป็นคนรักของเธอ 

ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นคนรักเก่าของเขมินทร์ เธอบอกออกมาว่า มทนาลัยคือคนที่ทำให้ความรักของทั้งสองต้องจบลง มทนาลัยสับสนไม่เข้าใจเรื่องในอดีต ใครต่อใครมองเธอเป็นผู้หญิงชั่วร้าย 

“ไลลาขอโทษ” 

มทนาลัยช้อนสายตามองชายผู้เป็นสามีด้วยน้ำตา หลังจากก้มหน้ารับผิดในสิ่งที่เธอจำไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าทำเรื่องเลวร้ายอะไรลงไป ทำไปเพราะอะไร เธอไม่รู้ถึงสิ่งที่เขาพยายามยัดเยียดใส่เธอ

“ขอโทษเหรอ ขอโทษทำไม ในเมื่อเธอไม่เคยคิดว่ามันเป็นความผิด” 

สำหรับมทนาลัยคนเดิม สิ่งที่เธอทำมา เธอไม่เคยยอมรับว่าเป็นความผิด เธอสามารถทำลายชีวิตของใครก็ได้เพียงแค่เธอพอใจ รวมถึงชีวิตของเขาที่อยู่ใต้อาณัติความพอใจของเธอเสมอมา ไม่ว่าอะไรก็ต้องได้อย่างที่เธอต้องการ

“ปล่อยนะ จะทำอะไร ไลลาเจ็บ” เขมินทร์มองเห็นความหวาดกลัวของภรรยาในอ้อมกอดได้อย่างชัดเจน บนเตียงคือสถานที่เดียวที่เขาสอนให้เธอได้รู้ถึงความน่ากลัวของเขา หลายต่อหลายครั้งที่มันเป็นมากกว่าสนามรบระหว่างเขากับเธอ

“รู้มั้ยเมื่อก่อนเธอพูดกับฉันอย่างไร เธอสั่งให้ฉันทำ...ทุกที่…ทุกเวลา หากเธอต้องการ”

มทนาลัยต่อสู้กับความเกลียดชังของเขาด้วยความอดทน เธอยอมรับผิดทุกอย่างขอเพียงเขายกโทษให้ ไม่ขัดขืนต่อต้าน เธอหวังเพียงได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง 

เมื่ออคติลดน้อยลง ความใกล้ชิดทำให้ความรักเบ่งบานงดงามอีกครั้ง ท่ามกลางความทรงจำที่หวนกลับมา

“แกมันก็แค่ไอ้ลูกคนใช้ กระดิกหางประจบพ่อฉันต่อไปเถอะ สักวันฉันจะเขี่ยแกไปให้พ้น”

“นอนกับฉัน! ทำสิ! เป็นขี้ข้าก็ทำตามคำสั่ง ทำให้ฉันพอใจด้วย”

“แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เมื่อไรที่ฉันต้องการ แกก็ต้องทำ”

มทนาลัยได้แต่ตัดพ้อในใจ หากความรักมันทรมานนักก็ลืมไปเสียสิ ทำไมฉันต้องกลับมาจำมันได้อีกครั้ง และคุณล่ะเขมินทร์

“รักฉันบ้างมั้ย เคยรักฉันหรือเปล่า”