ญาณิลิน

“อื้อ~ ลินเดินเองได้ ไม่ได้เมาสักหน่อยย”

ร่างสูงพยายามผลักร่างบางออกเพราะยิ่งเธอเข้ามาสัมผัสร่างกายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งขาดความยับยั้งชั่งใจมากเท่านั้น

“ถึงแล้วค่ะ ถึงห้องนอนของลินแล้วนะ ทำไมถึงดื่มหนักขนาดนี้ ไม่ห่วงตัวเองบ้างเลย ใครฉุดไปจะทำยังไง ดูสิ ตัวเองเมาหนักขนาดนี้ ยังจะขับรถอีก อันตรายมาก ๆ เลย รู้ไหม?” พอเดินพยุงตัวของร่างสูงมาถึงเตียงนอน เธอก็ค่อย ๆ วางตัวเกวลินลง

“ว้ายยย!” แต่ก็ต้องร้องขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อคนเมาดึงตัวของเธอลงไปนอนกอดเอาไว้

“ปล่อยนะ ลินเมามากแล้วนะคะ ตั้งสติหน่อย” เธอพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่แขนของอีกฝ่ายก็กอดเธอเอาไว้แนบแน่น ไปทำอะไรมากันนะ แรงเยอะชมัดเลย….

“นอนกับลินมันจะตายหรือยังไง ฮะ! อย่างน้อยลินก็เคยเป็นผัวของดาดาเหมือนกันนะ” ร่างสูงเริ่มหัวเสีย เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ จึงเริ่มพูดระบายความอัดอั้นตันใจออกมา

“ดาดางั้นเหรอ… ไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้ว”

“ทำไมต้องเป็นคุณด้วย ดาดา ทำไม!” พูดออกมาด้วยน้ำเสียงยานตามประสาคนเมา

“ลินไม่น่ากลับมาประเทศไทยเลยถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วจะเจอกับคุณ ลินไม่เหลือใครในชีวิตอีกแล้ว แม้แต่ความรัก ลินก็ไม่เหลือเอาไว้ให้ใคร ลินก็ไม่รู้ ว่าลินจะอยู่ไปทำไม ตายตายไปซะยังดีกว่า”

ร่างสูงเริ่มทำร้ายร่างกายของตัวเองโดยใช้มือทุบที่ศีรษะอย่างแรง เธอจึงรีบจับข้อมือของร่างสูงเอาไว้

“อื้ออ ~ ปล่อยลิน ลินเหนื่อย ลินอยากตาย เพราะคุณคนเดียวดาดา ยัยแม่เลี้ยงใจร้าย คุณว่าเวลา ที่เราคบกันมามันน้อยไปอย่างนั้นเหรอ ทำไมคุณถึงทิ้งลินไปได้ คุณไม่สงสารลินบ้างหรือไง คุณรู้มั้ยว่าลินเจ็บปวดแค่ไหน ลินเหมือนคนตายทั้งเป็น… อื้ออ~”

  เธอโน้มใบหน้าเพื่อเอาริมฝีปากของตัวเองลงไปประกบจูบริมฝีปากของร่างสูงไม่ให้พูดถึงเรื่องอดีตออกมา ด้วยไม่อยากจะฟังเรื่องนี้อีกแล้ว

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บที่เป็นฝ่ายทิ้งเกวลินไป แต่ชีวิตของเธอก็มีสิ่งที่จำเป็นมีเหตุผลผลที่ต้องทำลงไปแบบนั้น ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ไม่อยากจะเก็บมันมาใส่ใจให้ตัวเองรู้สึกเจ็บปวดเพราะเรื่องเดิม ๆ อีก