รักแรกของเลโอ… I Adore Julin

"เสียใจนะ" เลโอพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจอย่างปิดไม่มิด ก่อนเสสายตามองไปทางอื่น จูหลินรีบหันไปมองหน้าเขาทันที ก่อนจะได้เห็นใบหน้าน้อยใจของเขา "นึกว่าจูอยากกลับมาคุยกับเราเหมือนที่เราอยากเสียอีก"

"..."

"เราคิดไปเองเหรอ" เลโอพูดแล้วถอนหายใจ จูหลินจึงรู้ได้ว่าเจ้าตัวเพียงแค่แสดงเท่านั้นและเมื่อได้เห็นท่าทางที่ไม่ค่อยมีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ เข้า จูหลินจึงอดที่จะหัวเราะไม่ได้

"เป็นคนแบบนี้เหรอ" จูหลินว่าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ถึงอย่างนั้นคนที่เก๊กท่าทำเหมือนน้อยใจก็ยังไม่ยอมหันมามองหน้ากันอยู่ดี "เลโอ"

จูหลินขยับเข้าไปใกล้แล้วสะกิดแขนของอีกฝ่ายเบา ๆ ขณะที่เลโอยังคงมองไปทางอื่น ไม่ยอมมองหน้าเขาสักที

"..."

"โอเค เราขอโทษที่หลบหน้าเลโอ แต่อย่างที่เราบอก เรากลัวเลโอเสียชื่อเสียง โอเค ๆเลโอไม่ใช่ดาราไม่เสียชื่อเสียงอยู่แล้ว เราขอโทษที่คิดเองเออเอง" จูหลินว่าอย่างรู้สึกผิดยอมรับผิดจริง ๆ ที่ตัวเองเอาแต่คิดเองเออเอง

"อือ" เลโอพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ

"หายงอนเราได้ยัง" เมื่อเห็นว่าเลโอยอมหันมามองหน้ากันแล้ว จูหลินจึงถามยิ้ม ๆ

"ไม่ได้งอน" เลโอขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาไม่ได้งอนสักหน่อย แค่น้อยใจเฉย ๆ เอง

"ไม่จริง" จูหลินเถียงขึ้นทันที ท่าทางเมื่อครู่มันงอนกันชัด ๆ

"มีความผิดอยู่นะ" เมื่อไร้หนทางสู้เลโอจึงใช้ไม้ตายนี้ขึ้นมาขู่

"อ้าว" จูหลินหัวเราะเบา ๆ "ดีกันนะ"

นิ้วก้อยเล็กถูกยื่นออกไปด้านหน้าคนตัวสูงพลางขยับไปมา เลโอเหล่มองนิ้วก้อยนั้นก่อนจะถอนหายใจแล้วยอมยกนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นมาเกี่ยวด้วย

"เห็นว่าง้อหรอกนะ"