หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01

ชีวิตก่อนหน้านั้นข้าเลือกท่าน แต่ความเจ็บปวดนั้น....

ในชาตินี้ข้าไม่ขอรับมันเอาไว้อีกแล้ว 

ตำแหน่งพระชายาเอกนั่น... เก็บเอาไปให้ผู้ที่ต้องการมันเถิดเพคะท่านอ๋อง!!

"เล่อชุนหลัน"  ในชาติก่อนเป็นสตรีที่ลุ่มหลงในความรัก โง่เขลาจนยอมแต่งงานทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายไม่เคยรักนางเลย

"หยางอีเหริน" ชิงอ๋องครองเมืองเหลียงโจว องค์ชายแปดพระโอรสของฮ่องเต้ที่ทั้งเย็นชา บ้าอำนาจเย็นชาไร้หัวใจ

อีกทั้งเขา...ไม่เคยยอมรับนางในฐานะพระชายา แม้แต่ในวันส่งตัวก็ไม่ยอมเข้าพิธีรับเจ้าสาว

“ท่านอ๋อง!! หากพระองค์ไม่เคยรู้สึก…รักหม่อมฉันเลยสักนิด เหตุใดจึงไม่…”

“เหตุใดจึงไม่ปฏิเสธเจ้างั้นหรือ!! เจ้าเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เจ้าใช้ฐานะสตรีสูงศักดิ์และบุตรีเสนาบดีเล่อมาบีบบังคับข้า และหากข้าไม่ยอมแต่งงานนั่นก็เท่ากับว่าขัดพระทัยเสด็จพ่อ เจ้ามันร้ายกาจมากแผนการยิ่งกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ มาตอนนี้ยังต้องการสิ่งใดอีก”

“ท่านจะเข้าหอกับนางแต่ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะ…. คืนที่เราอภิเษกกันท่านไม่เข้าแม้แต่พิธีรับตัวเจ้าสาว!!”

“แต่ตอนนี้เจ้าก็เป็นพระชายาแล้วมิใช่หรือ จากนี้ก็จงทำตัวให้ดีดูแลตำหนักหลังตามหน้าที่ที่เจ้าควรจะทำ เจ้าอยากเข้ามาที่นี่เพื่อสิ่งนี้มิใช่หรืออย่างไรเล่อชุนหลัน”

ความเจ็บปวดนี้เริ่มกัดกินใจจนนานวันเข้าเปลี่ยนเป็นความชินชา... จนไร้ความรู้สึก

“ข้าคงไปไม่นาน เรื่องในตำหนักก็ฝากเจ้าดูแลด้วย”

“เพคะ”

“เจ้าไม่สบายงั้นหรือเหตุใดดูซูบลงไป”

“ท่านอ๋องตรัสถามเช่นนี้ ไม่ทราบจริง ๆ หรือเพคะว่า…”

“จินถิง”

“พระชายา บ่าว…”

“เจ้าไปเอาห่อยาที่ข้าเตรียมเอาไว้มาให้ท่านอ๋องติดตัวไปในกองทัพ แล้วก็ผ้าห่มที่เรา… พึ่งซื้อมานั่นด้วย”

“เพคะพระชายา”

“เจ้าไม่น่าลำบาก นี่เจ้าออกไปซื้อ…”

“ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ควรจะต้องหาผ้าห่มไปเพิ่มให้มากหน่อยเพคะ”

“อ่อ ใช่ ขอบใจเจ้ามาก แล้วช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“สบายดีทุกอย่างเพคะ”

จนวันที่เขาได้สูญเสียนางไป เขาจึงเริ่มเข้าใจว่าได้ทำหัวใจตัวเองหายไปพร้อมกับนาง

แม้จะอยากพูดคุย ขอโทษหรือบอกรักกับนางสักเพียงใด...

แต่บัดนี้ทุกอย่าง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว.....

                 “หยางอี้เหริน วาสนาด้ายแดงในชาตินี้ข้าขอตัดขาดกับท่านด้วยตัวเอง

หากแม้นชาติหน้าพบกัน ข้าเล่อชุนหลันไม่ขอผูกวาสนาใด ๆ กับคนใจร้ายเช่นพระองค์อีก!!”