พ่อเลี้ยงองศา

สองวันต่อมา @ไร่ปาริฉัตร

“วะ ว่ายังไงนะอธิ มึงช่วยพูดประโยคเมื่อกี้อีกทีได้ไหมวะ เอาดังๆ ให้ก้องไปทั่วห้องเลย” ชรัณเอียงหน้ารอฟังอย่างตั้งใจ ขณะที่หัวใจเขาเต้นระรัวไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้เท่าไหร่ “ไหนกูขอดูสมองมึงหน่อยดิ ว่ายังปกติดีไหม” ชรัณจับศีรษะเพื่อนพร้อมโยกไปมาเบา ๆ ไม่อยากเชื่อว่าอธิราชจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น

“ชัชหยุด”

“มึงคิดอะไรอยู่กันแน่วะอธิ มึงไปตกปากรับคำแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะเว้ย”

“...”

“มึงคิดอะไรอยู่เนี่ย” คนที่กระวนกระวายใจน่าจะเป็นชรัณมากกว่า คนที่กำลังจะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวยังนั่งทำหน้านิ่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลาย ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย “กูงงไปหมดแล้วเนี่ย งงมากว่ามึง...โว๊ย! เอาน้ำมาสาดกูทีสิวะ” ชรัณนั่งไม่ติดราวกับหนูติดจั่น

“เอาไว้กลับถึงไร่แล้วค่อยคุยกัน”

“กูโคตรงงกับมึงเลยอธิ”

“...” อธิราชเม้มปาก ตอนนี้ยังรู้สึกมึน ๆ อึน ๆ อยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปตกลงกับแม่แบบนั้นได้ยังไง ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะปฏิเสธการหมั้นครั้งนี้ “กู...ทำอะไรลงไปวะ”

ชรัณหันขวับมองหน้าเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ด้วยความหมั่นไส้ขั้นสุด จะว่าเมาก็ไม่ใช่ เพราะหลังเดินออกจากงานพวกเขาก็ไม่ได้สังสรรค์ที่ไหน รึเพื่อนโดนของเข้าแล้ววะเนี่ย

“ไอ้ชัขมึงทำไรเนี่ย” อธิราชโวยวายพร้อมกับปัดมือเพื่อนออกจากศีรษะ “ทำอะไรของมึงวะ”

“มึงโดนของมาหรือเปล่าเนี่ย แอบไปรับแก้วจากมือใครมาไหม” ชรัณพูดเป็นตุเป็นตะพร้อมทำตาโตเชื่อไปทางไสยศาสตร์เต็มที่ แต่อธิราชกลับหัวเราะในท่าทางตระหนกตกใจของเพื่อนจนลูกกระเดือกสั่นเป็นคลื่น

“กูเนี่ยนะโดนของ”

“อธิ มึงอย่าทำเป็นเล่นไปนะเว้ย ถ้าโดนของจริงกูจะได้พาไปทำพิธีไล่ให้หาย”

“มึงไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้นี่ แล้วไหงมาบอกว่ากูถูกของซะได้” เป็นเพื่อนกันมาก็นานหลายปี ชรัณไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เลย แต่วันนี้กลับมากล่าวหาว่าเขาโดนของแถมจะพาไปทำพิธีขับไล่ของออกจากร่างกายอีก

“ก็มึงนั่นแหละทำให้กูอยากเชื่อเรื่องไร้สาระพวกนั้น แม่งเล่นไปรับปากว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น แถมบอกแม่ว่าจะแต่งให้เร็วที่สุดอีก แบบนี้ไม่เรียกโดนของแล้วจะให้เรียกอะไรวะ”

อธิราชปล่อยให้ชรัณสบถจนพอใจแล้วเขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยประโยคสั้น ๆ

“อยากดัดสันดาน”