จนกว่าฝันจะบันดาลรัก

ว่ากันว่าท้องฟ้ายามราตรีมีละอองฝันปลิวอยู่ทุกหนแห่ง

นำพาทั้งฝันดีและฝันร้ายมาสู่ผู้หลับใหล

**********

พุดพิชญา หวนกลับมาฝันถึงอดีตที่อยากลืมเลือนหลังได้พบกับหญิงลึกลับคนหนึ่ง

อดีตอันแสนขื่นขมที่ ภูธเนศ ผู้เป็นรักแรกฝากความเจ็บช้ำไว้ในหัวใจดวงน้อย

ในขณะที่ความฝันในวัยเยาว์ตามติดอยู่ทุกห้วงนิทรา เหตุการณ์ในชีวิตจริงยิ่งน่าประหลาด

ทั้งที่พุดพิชญาพยายามตีตัวออกห่าง ทว่าดูเหมือนภูธเนศจะยิ่งหาเรื่องเข้าใกล้

ราวกับต้องการทวงถามความรู้สึกดีที่เคยมีต่อกัน

เหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้

คนเป็นว่าที่เจ้าบ่าว (ของคนอื่น) มีสิทธิ์ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ!!?

**********

"พะ...พี่ดิน!"

หญิงสาวเดินหน้าตาตื่นออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่วหน้าเพราะความเจ็บแปลบตรงจุดอ่อนไหวกลางกาย

"เมื่อคืนพี่ดินฝันหรือเปล่า"

"ฝันอะไรคะ" ภูธเนศแกล้งทำหน้าซื่อ ตอบคำถามด้วยคำถาม เลียริมฝีปากทำเหมือนครุ่นคิด

"ก็ฝันว่า..." พุดพิชญาโวยวายได้แค่นั้นก็เงียบ

...

พะ พี่ดิน พอก่อนค่ะ

ให้พี่...เป็นของเหนือนะคะ

ไม่...ไม่ไหวแล้วค่ะพี่ดิน

...

จะให้บอกได้ยังไงว่าเมื่อคืนเธอฝันว่าตัวเองทำอะไรกับเขา!

**********

"ถ้าลูกเป็นผู้หญิง ให้ชื่อพริมโรสดีไหม"

"ทำไมถึงเป็นพริมโรสล่ะคะ"

"หนูบอกว่าพริมโรสเป็นดอกไม้แห่งวัยเยาว์ไม่ใช่เหรอ

เพราะว่าจุดเริ่มต้นความรักของเรา เริ่มจากนายภูธเนศ ม.6/3 หลงรักนางสาวพุดพิชญา ม.4/3"

"..."

"...นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา"