โรงน้ำชายามเฉินของหลิวเฟยหราน

“ช่วยข้าด้วย!!” เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือดังขึ้นชาวบ้านที่เหลือต่างวิ่งหนีตายลงจากสะพาน

ความชุลมุนที่เกิดทำให้เฟยหรานก้าวพลาดจนสะดุดเข้ากับขาของคนผู้หนึ่งเข้าจนร่างกายเอนเอียงไปอย่างไม่อาจควบคุม

ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตื่นตกใจ หากล้มลงไปเกรงว่าคงจะถูกคนด้านหลังเหยียบจนพิการเป็นแน่

เฟยหรานปิดตาทั้งสองข้างแน่น เตรียมรับความเจ็บปวดที่กำลังจะได้รับหากแต่กลับมีเพียงลมหนาววูบหนึ่งพัดผ่านเพียงเท่านั้น

กลิ่นหอมจากบุรุษผู้นี้ทำให้เฟยหรานผ่อนคลายจากความกลัวจนเผลอลืมตาขึ้นมาพบกับสายตาเย็นชาคู่หนึ่งที่มองมาร่างสูงไปร่งราวแปดฉื่อในชุดสีทึบ ใบหน้าเกือบครึ่งถูกปิดบังด้วยพัดที่ถือไว้

“ท่านช่างงามยิ่งนัก” เสียงใสกังวานของคนในอ้อมกอดทำให้บุรุษสูงศักดิ์ชะงักไปทันที

ตั้งแต่เกิดมาย่อมไม่เคยมีผู้ใดเอ่ยปากเช่นนี้กับเขา