พเนจรรอนแรมใจ

หมิงเฉินตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด “เกิดอะไรขึ้น” เขาพึมพำด้วยความสับสน พยายามปรับรูม่านตาให้มองเห็นในที่มืด “ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงตาเฒ่าดังขึ้นมาก่อนที่หมิงเฉินจะเริ่มมองทุกอย่างรอบตัวได้อย่างเลือนราง เขาเห็นชายชรากำลังกอดจื่อหยาตัวน้อยในอ้อมแขนก่อนจะกล่าวออกมาเสียงเบา “พวกเราถูกผูกพันธะสัญญาหยินหยางเข้าแล้ว”

ตาเฒ่าถอนหายใจอย่างหนักใจขึ้นมา เขารู้ดีว่าการผูกสัญญาครั้งนี้ไม่เพียงแต่ จะเชื่อมโยงชีวิตของพวกเขาเข้าด้วยกัน แต่ยังเป็นกุญแจสำคัญในการบำเพ็ญพลังหยินหยาง สัตว์อสูรนี้จะเป็นแรงผลักดันให้พวกเขาสามารถบรรลุกำลังภายในที่แกร่งกล้าได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังควบคุมสมดุลระหว่างหยินและหยางได้ในการบำเพ็ญขั้นเซียนได้

แต่นี่ก็เป็นเรื่องของอนาคตซึ่งไม่รู้ว่า คนผู้นี้จะยังอยู่กับเขาไปจนถึงตอนนั้นหรือไม่ หากตายก่อนก็คงดีจะได้หมดเวรหมดกรรมต่อกันเสียที ร่างชราคิดได้ดังนั้นก็ผุดยิ้มขึ้นมา

หมิงเฉินที่มองอยู่รู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย เขาควรเอ่ยถามเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นดีหรือไม่ ท่าทางคนผู้นี้ดูไม่แยแสกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างที่เขาคิด “เจ้าคงรู้แล้วใช่หรือไม่ ว่าข้าไม่ใช่บุรุษ” ตาเฒ่าเจาปรายตาคมมองเขาราวกับจะทิ่มทะลุร่าง หมิงเฉินสั่นสะท้านขึ้นมาทันที เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

“ผู้อาวุโสที่จริงข้าพอจะเดาออก ตั้งแต่ตอนอยู่ที่เมืองลั่วอวิ๋นแล้ว” หมิงเฉินเลือกที่จะกล่าวออกมาตามตรงเพราะหากทำให้คนผู้นี้โมโหคงไม่ดีมากนัก “เฮ้อ เวรกรรมอะไรของข้า” ตาเฒ่ากล่าวออกมาก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน พลางนึกในใจ หมิงเฉินเอ๋ยหมิงเฉินชั่วชีวิตนี้ข้าจะหนีเจ้าไม่พ้นจริงๆ เช่นนั้นหรือ