พร่ำสวาทพี่ชายข้างบ้าน

“ลินจำไม่ได้ พี่พีททบทวนความจำให้ลินสักทีสองทีสิคะ ลินย้ากอยาก อยาก...รู้จัง”

เห็นท่าทีแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าและคำพูดคำจาให้ท่าเชิญชวนของหล่อนแล้ว เขาถึงกับนิ่งขึงก่อนจะตอบเสียงแข็งหน้าตึง “คงไม่ได้หรอก...”

เขาปฏิเสธเสียงแข็งอย่างนี้ก็แสดงว่าหล่อนรอดตัวแล้วนะสิ หญิงสาวแอบกระดี๊กระด๊าในใจ “เป็นคนมาชวนมาท้า แต่ถึงเวลาก็ทำเป็นเล่นตัว ฮึ อย่างกับลินจะง้อ” ทำเป็นตะบึงตะบอนใส่แล้วมาลินก็ตีเนียนจะลุกขึ้นเดินหนี ทว่า... “ว้าย!”

สาวน้อยร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายพลิกตัวทีเดียวจากที่นั่งคร่อมตักเขาอยู่ กลายเป็นนอนหงายโดยมีร่างแกร่งนอนคว่ำทาบทับอยู่กลางหว่างขา และใบหน้าหล่อเหลาก็อยู่ใกล้จนต้องเบี่ยงหน้าน้อยๆ ไม่ให้ปลายจมูกชนกัน แต่ดันทำให้ปากทั้งสองอยู่ในองศาที่เหมาะเจาะกับการจูบ

“ขอโทษ เมื่อกี้พูดสั้นไปหน่อย...พี่รอมาสามปีแค่ทีสองทีคงไม่ได้หรอก แต่จะกี่ที...ไว้ค่อยนับกันตอนเช้า” พูดจบเขาก็จูบ และครั้งนี้ไม่ใช่จูบเบาๆ แผ่วผิวเหมือนสามปีก่อน แต่เป็นจูบดูดดื่มล้วงลึกเหมือนตอนอยู่หน้าห้องนั่งเล่น

เล่นเอาหมดแรงที่จะต่อต้าน แต่...ดันมีแรงสนองรับ!?