ใครว่าเธอร้ายเธอก็แค่น่ารัก

“เฮ้ย!!!” ทั้งม่อนและเพื่อนที่นั่งตรงนั้นต่างผงะไปด้านหลัง ไม่งั้นต้องโดนหัวพวกเขาแน่นอน

“อะไรเนี่ย!”

“ดอกหน้าวัว!”

ม่อนสังเกตว่านอกจากดอกหน้าวัวแล้ว ลินินกำลังถือถุงพลาสติกใสที่น้ำขิงยื่นให้ ในถุงเหมือนจะมีผงอะไรดำๆ ก่อนที่เขาจะดูให้รู้ว่ามันคืออะไร ทั้งถุงทั้งของข้างในก็ลอยฟิ้ววว ลงมากองอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย

“นี่อะไร!”

“ขี้วัว!”

“เฮ้ย!!!”

วงแตกทันที

🌻🌻🌻

“ลินินตัวน้อย!” เธอมองเขาตาขวางแล้วทวนคำพูดซ้ำ ทำไมต้องมาเรียกแบบนี้ไม่ใช่เด็กซะหน่อย

“ก็เธอตัวนิดเดียวเอง สูงถึงแค่คางฉัน” ม่อนเขยิบเข้ามาใกล้ใช้ฝ่ามือใหญ่วัดจากหัวเธอกับคางของเขา ซึ่งอยู่ในแนวเดียวกันเป๊ะ

ลินินเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาประชิดตัวแบบกะทันหัน ระยะห่างเพียงคืบเงยหน้าขึ้นก็ได้สบตากับเขา ขาของเธอก้าวถอยหลังไม่ได้ เหมือนว่าโดนสายตาคู่นั้นรั้งเอาไว้

ลินินจึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง “ฉันไม่ได้ตัวเล็กเธอมันสูงเหมือนเปรตมากกว่า”

ความเงียบเข้าครอบงำเพียงชั่วครู่ ไม่มีทีท่าว่าเขาจะกวนประสาทแบบทุกครั้ง

ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ ก้มหน้ามาใกล้ เสียงกระซิบดังข้างหูเธอเบาๆ “เป็นแฟนกันไหม”

...

บรู๊ววววววววววววววววว

เสียงหมาหอนดังท่ามกลางการขอสาวเป็นแฟน ม่อนกัดฟันฉีกยิ้มออกมา สายตาสอดส่องมองหาหมาตัวนั้น

หอนไม่ให้เกียรติกันเลยแม่ง!

🌻🌻🌻

เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสองก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา บอกไม่ถูก ความสัมพันธ์ที่ห่างหายไม่เหมือนเดิม

ม่อนมองลินิน แต่เหมือนเธอจะไม่ค่อยสบตาเขาสักเท่าไหร่ “ฉันดีใจมากเลยที่ได้เจอเธอ...สบายดีไหม”

“สบายดี เธอล่ะ” คำถามของเขาง่ายมาก เป็นประโยคคำตอบที่ไม่ต้องใช้ความคิด

“สบายดี แต่...ฉันมักจะคิดถึงเธอบ่อยๆ”