เกิดใหม่เป็นสาวน้อยสกุลเหอ

"เราลองเข้าไปดูหน่อยดีไหมเผื่อได้อะไรมีค่ากลับบ้านด้วย" มันต้องมีของมีค่าอยู่ด้านในแน่หากเป็นทองคำหรือเพชรพลอยเธอจะได้นำมันกลับไปขาย

"จะดีหรือเจ้าคะข้างในดูน่ากลัวมากแถมเราก็ไม่มีอาสุธอะไรเกิดเจอสัตว์ร้ายขึ้นมาจะทำอย่างไร"

"นี่ไงอาวุธของเราเจ้าไม่ต้องกลัว" หลันเย่ชูมีดและหน้าไม้ที่อยู่ในมือให้น้องสาวดู ก่อนจะเดินออกนำเข้าไปยังภายในถ้ำ

"ทำไมมันมืดและมีกลิ่นเหม็นสาบมากขนาดนี้เจ้าคะ" ฮุ่นเจินยกมือขึ้นปิดจมูกทันที ภายในถ้ำค่อนข้างมืดและมีกลิ่นสาบที่รุนแรงมีเพียงแสงสว่างรำไรจากภายนอกเท่านั้นที่พอทำให้มองเห็นทางเดิน

"พี่ก็ว่าอย่างนั้นเรารีบออกจากที่นี่กันดีกว่า" หลันเย่ก็มีอาการไม่ต่างกัน พูดจบหลันเย่ก็คว้ามือน้องสาวแล้วหันหลังจะเดินออกจากถ้ำหากแต่ว่าทางที่เดินเข้ามาเมื่อครู่นี้ได้หายไปแล้วทั้งที่สองพี่น้องเดินเข้ามาเพียงไม่กี่เมตร

"มันเกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะพวกเราเดินเข้ามาไม่ลึกแล้วทางออกมันหายไปไหนแล้ว" ฮุ่ยเจินถามเสียงสั่นเริ่มหวาดกลัวในสิ่งที่เกิดขึ้น

"เสี่ยวเจินใจเย็นๆ นะพี่ว่าพวกเราต้องไปทางนั้นแล้วล่ะ" เกิดอะไรขึ้นในตอนนี้เธอเองก็ไม่อาจอธิบายแก่น้องสาวได้จึงได้แต่คิดหาทางพาน้องสาวออกไปจากที่นี่ให้ได้เสียก่อน

"พี่หลันเย่ข้ากลัว" ฮุ่ยเจินเกาะแขนพี่สาวเอาไว้แน่นพร้อมกับซุกหน้าลงบนไหล่เล็ก

"เจ้าไม่ต้องกลัวเดินตามหลังพี่มาดีๆ อย่าปล่อยมือพี่เด็ดขาด" หลันเย่เอ่ยย้ำเสียงเข้ม เธอไม่น่าเข้ามาเลยตั้งแต่แรกทั้งที่ฮุ่ยเจินก็เตือนแล้วสองพี่น้องค่อยๆ เดินไปตามทางภายในถ้ำช้าๆ เพราะแสงสว่างค่อนข้างน้อยทำให้การมองเห็นเริ่มเลือนรางเธอเดินมาไกลเท่าไรไม่รู้แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเงาสีดำคล้ายกับท่อนไม้ขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านหน้า ท่อนไม้ที่ไหนจะมาอยู่ในถ้ำลึกอย่างนี้ได้หรือว่าจะเป็นงู

"หยุดเดินทำไมมีอะไรหรือเจ้าคะ" ฮุ่ยเจินนึกสงสัยเหตุใดพี่สาวถึงไม่เดินต่อก่อนเธอจะเพิ่งสายตามองไปข้างหน้า

"อยู่นิ่งๆ ข้างหน้ามีงูกำลังเลื้อยผ่าน" เธอกระซิบบอกน้องสาวพร้อมกับเพ่งสายตามองหาส่วนหัวของมันโชคดีที่ส่วนที่เธอเจอเป็นส่วนหาง

"ห้ะ! งู" ได้ยินแค่นั้นฮุ่ยเจินก็ตัวแข็งทื่อแขนขาไร้เรี่ยวแรง คิดว่ามันคงกำลังออกหากินและตามกลิ่นของสัตว์มาหลันเย่จึงได้จัดการหยิบเอาไก่ในตะกร้าขึ้นมาแล้วโยนมันไปอีกทางเพื่อล่อให้มันไปตามกลิ่นนั้น ทั้งสองยืนนิ่งรอจนกระทั่งมันเลื้อยผ่านไปจึงกระตุกมือน้อยที่กุมไว้ให้ออกวิ่งสุดชีวิตแต่กระนั้นฮุ่ยเจินก็ไปสะดุดเข้ากับก้อนหินจนล้มลง

"เสี่ยวเจินเป็นอะไรมากไหม" เธอหันมาถามน้องสาว

"ไม่เจ้าค่ะเรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ" หลันเย่ประคองน้องสาวให้ลุกขึ้นจากนั้นจึงคว้าข้อมือฮุ่ยเจินออกวิ่งทันที หลันเย่มองเห็นแสงสว่างที่อยู่ไม่ไกลทั้งคู่จึงยิ้มออกมา

"พวกเราเจอทางออกแล้ว" ทั้งสองเปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดินเร็วจนกระทั่งออกมาจากถ้ำนั้นได้

"แล้วใช่ทางกลับบ้านเราไหมเจ้าคะ" ฮุ่ยเจินไม่คุ้นตากับป่าผืนนี้เลย หากจะให้พูดตรงๆ นั่นก็คือพวกเธอกำลังหลงป่านั่นเอง

"พวกเรากำลังหลงป่า" หลันเย่พูดขึ้นมา นั่นยิ่งทำให้ฮุ่ยเจินรู้สึกใจเสีย

"แล้วพวกเราจะหาทางออกเจอได้อย่างไร" เสียงใสเริ่มสะอื้นเล็กน้อยโผเข้ากอดพี่สาวด้วยความกลัว

"เจ้าไม่ต้องกลัวพี่จะต้องพาเจ้าออกไปอย่างปลอดภัย" เธอยกมือขึ้นลูบหลังน้องสาวเบาๆ เป็นการปลอบโยน