ฤชาอานนท์

เพราะเป็นเด็กกำพร้า เพราะพ่อแม่ของเขาเก็บผมมาเลี้ยง หรือเพราะ...ผมเป็นตัวซวยที่ทำให้พ่อแม่ของเขาต้องตาย อานนท์จึงเกลียดผมได้ถึงขนาดนี้

..

"ฤชาแปลว่าอะไร ?"

คนที่มีศักดิ์เป็นน้องชายของเชนถามด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นมือเรียวลูบไล้ไปตามกรอบใบหน้าของพี่ชายที่ตัวสั่นราวกับลูกนก

"อาร์ม อย่าทำแบบนี้ พี่ขอโทษ"

น้ำเสียงสั่นเครือนั้นไม่ได้ทำให้คนบนร่างลดโทสะลงเลยสักนิด จากลูบไล้ไปมาตามกรอบใบหน้าสวย ก็เปลี่ยนมาเป็นบีบคางของเชน จนอีกคนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

"อาร์มถาม ว่า 'ฤชา' แปลว่าอะไร ?"

เสียงตะคอกนั้นทำให้เชนต้องส่งเสียงออกไปแม้ว่าเขาจะถูกบีบคางจนเจ็บไปหมด

"แปลว่าค่าธรรมเนียม"

"งั้นก็ถูกแล้วไง 'ฤชา' แปลว่าค่าธรรมเนียม เป็นค่าธรรมเนียมที่พี่ต้องจ่ายด้วยการให้อาร์มเอา เพราะพ่อแม่อาร์ม อุตส่าห์เก็บเด็กข้างถนนอย่างพี่มาเลี้ยงไง พี่เชน"

..

"แม่คะ ทำไมคุณพ่อยังไม่กลับมาสักที น้องเอิงอยากเจอคุณพ่อ"

"งานคุณพ่อเยอะไงครับลูก แต่อีกไม่นานคุณพ่อก็จะกลับมาหาน้องเอิงนะคะ"

เด็กน้อยเงยหน้าจากกระดาษที่ตัวเองกำลังระบายสีและมองคนเป็นแม่ตาแป๋ว ใบหน้าน่ารักนั้นถอนหายใจเบา ๆ จนฤชาเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กๆนั้นอย่างเอ็นดู ตัวแค่นี้หัดถอนหายใจเสียแล้ว สาวน้อยของแม่

"คุณพ่อไปทำงานนานจังเลยค่ะ ป่านนี้คงจะลืมน้องเอิงกับคุณแม่แล้วแน่ ๆ เลย"

กลายเป็นฤชาเองที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ 'อานนท์' จะลืมเด็กคนนี้ได้อย่างไร ในเมื่อไม่เคยรู้ว่าน้องเอิงเป็นลูกสาวคนและตัวตนอยู่ในโลกใบนี้

ป่านนี้อานนท์คงจะเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่อยู่กับใครสักคนที่ฝรั่งเศส ประเทศที่อีกฝ่ายอยากไปอยู่ในตอนเด็ก ๆ ใบหน้าหวานยิ้มเศร้า อย่างน้อยถึงแม้เขาจะไม่เคยมีค่าในสายตาของผู้ชายคนนั้น แต่ในตอนนี้ฤชามีค่าที่สุดในสายตาของน้องเอิง นางฟ้าตัวน้อยของเขา ลูกสาวที่เกิดมาจากความไม่ตั้งใจ เกิดจากความแค้นเคือง เกิดมาจากตัวซวยที่อานนท์พูดกรอกหูจนเขาชาชิน และทิ้งเขาไปราวกับสิ่งไร้ค่า โดยบอกเพียงสั้น ๆ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องไป

"พ่อแม่ผมอุตส่าห์ส่งพี่เรียน ใช้ความรู้ให้เป็นประโยชน์ อย่าไปขายตัวเหมือนแม่แท้ ๆของพี่ล่ะ เพราะถ้าพลาดมีลูกขึ้นมามันจะเป็นภาระคนอื่น เหมือนกับพี่ไง พี่เชน"