วสันต์ที่สายเกินหวนคืน เล่ม 4 (จบ)

วันที่ข้าตาย ฝนวสันต์เริ่มโปรยปรายในโลกมนุษย์

ข้าคิดถึงเยี่ยนเฉาเซิงขึ้นมาอย่างไม่ถูกเวล่ำเวลา

ตลอดร้อยปีที่ผ่านมา เขามักจะขวางอยู่เบื้องหน้าข้าอย่างดึงดันเสมอ แม้กระทั่งอสนีเคราะห์ยังช่วยรับไว้แทนข้า

ตอนนั้นข้าช่างไร้เดียงสา คิดอยู่เสมอว่าเขารักข้า จวบจนภายหลัง เขาพาคนในดวงใจที่แท้จริงกลับมา เซียนจื่อนางหนึ่งที่ละม้ายคล้ายคลึงข้าถึงแปดส่วน

ข้าถอนหายใจ น่าอนาถนัก

ยามนั้นด้วยสิ้นใจเร็วเกินไป ข้าจึงมิได้เห็นเงาร่างโซซัดโซเซเงานั้นที่วิ่งตรงเข้ามาหาข้าท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ

ใครเล่าจะคาดคิดว่าชั่วเวลานั้น ราชันปีศาจเยี่ยนเฉาเซิงผู้น่าครั่นคร้ามทั่วแปดดินแดน แม้กระทั่งขี่เมฆเหยียบเมฆากลับทำไม่เป็นเสียแล้ว

ครั้นข้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง เวลาได้ย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดร้อยปีก่อน

ตอนนั้นเยี่ยนเฉาเซิงยังเยาว์วัย เขายังมิใช่ราชันปีศาจ เป็นเพียงลูกศิษย์ระดับล่างคนหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับปราณปีศาจ ถูกผู้อื่นข่มเหงรังแกสารพัด

ข้าตระหนักอย่างลึกซึ้งว่าคนเราโง่งมเพียงครั้งเดียวก็เกินพอ

ในยามที่เขาคว้าชายอาภรณ์ข้า แล้วข้าเหยียบกระดูกนิ้วเขาจนแหลก แต่เขายังคงไม่ยอมปล่อยมือนั้น

เรื่องราวที่ว่าข้ามิได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น...

มรสุมมากมายที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ไม่ว่าเยี่ยนเฉาเซิงจะน่าสงสารมากเพียงใด หลิวซวงก็จดจำวันวานอันผ่านด่านเคราะห์เหล่านั้นได้ขึ้นใจ นางบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า นับจากนี้ไปอย่าได้สงสารปีศาจผีตนหนึ่งอีกเป็นอันขาด

ส่วนเยี่ยนเฉาเซิง แม้จะหลอมวิญญาณป่นกระดูกเพื่อหลิวซวง ก็มิอาจแลกคืนกับสายตาแสนอ่อนโยนในอดีตของนางได้เพียงสักแวบเดียว