ใต้อาณัติเมฆคินทร์

ปึก!

บ้าเอ๊ย...

ลู่ไป๋สบถในใจอย่างหัวเสียเพราะในจังหวะที่เขามัวแต่ยืนใจลอยดันถูกผู้หญิงคนเดิมเบียดจนเสียหลักล้มออกมาจากแถว เปลือกตาสีไข่ไก่ปิดลงชั่วครู่เพื่อควบคุมอารมณ์เดือดดาลของตัวเองพลางตวัดสายตาไปมองตัวต้นเหตุ

“ฉิบหายแล้วสิ”

แว่วเสียงกระซิบกระซาบกันอยู่ข้างหลัง ดึงความสนใจของคนที่ยังคงนั่งก้นคะมำพื้นอยู่ให้เหลือบไปมอง ทุกคนมีท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัด และนั่นมันทำให้หลิวลู่ไป๋รู้สึกหวาดหวั่นไปตามๆ กัน

ความรู้สึกที่ว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองมาจากด้านหลัง แม้มันจะน่าขนลุกแต่ก็อยากกระหวัดหน้าไปมอง

ทว่า...

แววตาที่เคยแข็งกร้าวพลันวูบไหวไปชั่วขณะ ราวกับเวลาและผู้คนรอบข้างหยุดนิ่งเมื่อเขาหันไปเห็นว่าคนๆ นั้นคือผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่ใบหน้าเรียบนิ่ง นัยน์ตาสีอ่อนไร้ซึ่งความรู้สึก

ไร้ซึ่งความยินดียินร้าย

คนนั้นคือ...เมฆคินทร์ อดีตคนรักที่หลิวลู่ไป๋ไม่เคยลืมได้

________________________________________

“ก็รู้ตัวนี่ว่าตัวเองเป็นของเก่า…ทำไมไม่หัดเจียมตัวบ้างล่ะ”

“หึ หลังจากนี้ของเก่าอาจจะไม่ใช่ฉันก็ได้นะ เมียนายน่ะ...ยังไม่รู้เรื่องของฉันกับนายล่ะสิ”

 ________________________________________

#ใต้อาณัติเมฆคินทร์