เขยบ้านนากับภรรยาขาพิการของเขา

“ฉันจะแต่งงานกับกาย” ขาลกล่าวเสียงเรียบ ใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ว่าเต็มใจหรือไม่

เข้มกับบุญศรีมองหน้าขาลด้วยความคาดไม่ถึง ผู้เป็นพ่อจึงพูดขึ้น “ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องฝืน เพราะขืนอยู่กันไป เอ็งก็ไม่รักกายอยู่ดี ทำให้ทุกข์ทั้งสองฝ่ายเปล่า ๆ” บุญศรีรู้ว่าลูกชายไม่ชอบประกาย ที่ไหนมีประกายที่นั่นจะต้องไม่มีขาล ไม่เคยกินข้าวร่วมกัน ครอบครัวของประกอบอาจไม่รู้และคิดว่าขาลอาย แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ และเรื่องนี้เขาไม่เคยบอกคนในครอบครัวของผู้เป็นนาย หรือถ้าพวกเขารู้ก็คงไม่สนใจ

“ฉันเต็มใจแต่งกับกาย พ่อไปบอกอากอบเถอะ” เรื่องแต่งงานเขาทำให้ได้ แต่เรื่องที่จะให้รักประกายมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจคนพิการ เพียงแต่เขาไม่เคยคิดจะรักใครก็เท่านั้น ก่อนมาอยู่ในร่างนี้พ่อกับแม่รบเร้าให้เขามีครอบครัว แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครทำอะไรเขาได้ ถึงเขาจะอายุสามสิบห้าปีแล้วก็ตาม นับประสาอะไรกับร่างนี้ที่อายุเพียงสิบเก้า ส่วนทางฝ่ายหญิงนั้นก็อายุแค่… สิบสี่ปี 

เขาแค่นยิ้มในใจ อายุสิบสี่ปีนับเป็นอะไรได้ หุงหาอาหารเป็นหรือยังก็ไม่รู้ ผู้เป็นพ่อก็ไม่รู้นึกอย่างไรถึงบังคับให้ลูกสาวแต่งงานตั้งแต่ยังเยาว์ถึงเพียงนี้