สาวใช้อุ่นเตียงผู้ร่ำรวยของท่านโหวเย็นชา

ซ่งเมิ่งเหยาหันหน้ามาเผชิญกับเขา เขารวบรวมความกล้าแล้วถามออกไป “ถ้าข้า… ถ้าข้าอยากจูบเจ้าทุกวัน ข้าต้องทำอย่างไร” เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องทำอย่างไร แต่เรื่องนี้เขานอนคิดมาหลายคืนแล้ว ทุกค่ำคืนเขาถวิลหาเพียงแต่จูบของนางเท่านั้น 

นางนิ่งงันไปกับคำถามของเขา เขาจึงรีบพูดขึ้นอีก “เจ้าอยากได้เงินไถ่ตัวไม่ใช่หรือ”

          “ข้า…”

          “เดิมทีเจ้าก็เป็นสาวใช้อุ่นเตียงของข้าอยู่แล้ว เพียงแต่ข้าอยากช่วยเจ้าก็เท่านั้น” เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่หัวใจเต้นแรงเมื่อได้อยู่ใกล้นางมันคืออะไร และเมื่อได้จูบนางแล้วเขาก็ลืมมันไม่ได้สักที และเขาก็อยากได้มันอีกโดยไม่รู้จบ หากไม่ได้ทำอีก เขาอาจจะลงแดงตาย

…………………….

“ห้า ห้าร้อยตำลึงทองเจ้าค่ะ” ตั้งราคาสูงเข้าไว้ เขาจะไม่กล้าจ่าย เพราะในสายตาเขา นางคงไม่มีค่ามากถึงเพียงนั้น เงินห้าร้อยตำลึงทอง สามารถซื้อเรือนหลังใหญ่ได้ เหลือซื้อนาได้อีกหลายหมู่ แถมยังเหลือใช้จ่ายได้เกือบทั้งชีวิตก็ว่าได้ เขาไม่มีวันยอมจ่ายเป็นแน่