คืนปราบผี

แกร๊ง!

เสียงประตูเหล็กบานใหญ่กระทบกันเมื่อถูกมือใหญ่ของใครบางคนเลื่อนออก  ข้าวลือที่ว่าบ้านหลังนี้เจ้าที่แรง  ผีเฮี้ยน  ใครต่อใครที่มาเช่าบ้านหลังนี้มีอันต้องเจอดีจนย้ายหนีกันทุกรายนั้นถูกเล่าขานไปทั่วหมู่บ้าน  ไม่ว่าจะเป็นหมู่บ้านเดียวกันหรือหมู่บ้านใกล้เคียงทุกคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน  ในวันแต่งงานของพี่สาวเขาได้มีโอกาสมาที่นี่และได้เดินสำรวจหมู่บ้านจึงได้ยินกับหูตัวเองและก็ทำให้เขาเชื่อว่าบ้านหลังนี้ต้องมีอะไรแน่ ๆ

นอกจากจะเป็นข่าวลือจากปากผู้คนแล้วเขาก็ยังหาข้อมูลตามอินเทอร์เน็ต  มันทำให้เขารู้ว่าเรื่องเล่าในกระทู้ต่าง ๆ มากมายที่บอกชื่อหมู่บ้านและบอกใบ้บ้านเลขที่นั้นจะเป็นที่ไหนไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่ที่นี่  แต่คนที่มองเห็นผีและมีสัมผัสพิเศษอย่างเขาไม่เคยกลัวเรื่องนี้  เขามาจากตระกูลหมอผีเก่าแก่  ถึงแม้ว่าปัจจุบันจะเป็นอาชีพที่ผู้คนไม่นิยมแต่ตำราคาถาอาคมและของดีมากมายที่เก็บไว้ก็ได้ถูกส่งต่อมายังรุ่นสู่รุ่น  และในตอนนี้เขาก็คือคนที่มีสมบัติเก่าแก่ของหมอผีในมือ

“ถึงสักที”  ชายหนุ่มพึมพำขณะเดินเข้าไปในตัวบ้าน  ประตูบานใหญ่ที่ปิดเอาไว้ถูกเปิดออกช้า ๆ พร้อมกับสองขาแกร่งที่ก้าวเข้ามา  วินาทีที่มือใหญ่แตะลูกบิดประตูชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงบางอย่าง  “มีจริง ๆ ด้วยสินะ”  มุมปากหนายกยิ้ม

“ก็ดีเหมือนกันจะได้ลองของสักที  ฝึกฝนมาตั้งนานไม่เคยได้ใช้”  ร่างใหญ่พึมพำขณะเปิดกระเป๋าใบโตออกเพื่อทำการจัดเก็บข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง  “แต่ตอนที่เรามางานแต่งคราวก่อนเหมือนจะแรงกว่านี้นะ  ทำไมตอนนี้มันอ่อนลง”  ใบหน้าคมคายกวาดสายตามองไปรอบห้องนอนก่อนจะหันกลับมาสนใจข้าวของในกระเป๋าต่อเมื่อพลังแปลก ๆ ที่เขาสัมผัสได้ตอนนี้มันอ่อนลงกว่าคราวก่อนมาก

ไม้เป็นน้องชายของมัดหมี่ที่เช่าบ้านหลังนี้เอาไว้เมื่อหลายเดือนก่อน  แต่ตอนนี้พี่สาวของไม้พาสามีกลับไปอยู่ต่างจังหวัดกับแม่เพราะแม่อยู่บ้านคนเดียว  เนื่องจากไม้สอบติดมหา'ลัยที่นี่สองพี่น้องเลยต้องย้ายที่อยู่อาศัยกันชั่วคราว  แต่กว่าไม้จะขอมาอยู่ที่นี่ได้มัดหมี่เองก็เคยแนะนำให้ไม้ไปอยู่หอพักหรือคอนโดฯ แทนโดยอ้างว่าจะสะดวกกว่า  ทำให้ไม้นึกย้อนไปเมื่อคราวก่อนตอนพี่สาวกลับบ้านแล้วบอกว่ามีวิญญาณร้ายจะมาเอาไปอยู่ด้วย  เนื่องจากว่าพี่สาวเป็นคนไม่เชื่อเรื่องผีมาแต่ไหนแต่ไร  จู่ ๆ มาพูดแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เขาดื้อดึงที่จะมาอยู่ที่นี่ให้ได้เพราะต้องการทำอะไรบางอย่าง

“จะเอาชีวิตเจ้หมี่ของไอ้ไม้เหรอ  มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”  ร่างใหญ่พึมพำขณะเดินสำรวจรอบบ้านหลังจากเก็บข้าวของเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ

เสียงนกที่จับกลุ่มกันเกาะบนสายไฟสีดำเส้นใหญ่กลางอากาศร้องระงมเมื่อดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า  แสงสีทองปนส้มเริ่มกระจายไปทั่วฝืนฟ้ามองแล้วก็ทำให้คิดถึงบ้าน  คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ที่เพิ่งจากมา 

 “ถ้าอยู่บ้านคงได้เห็นพระอาทิตย์ตกดิน  เห็นวิวสวย ๆ”  ร่างใหญ่ยืนกอดอกพึมพำพลางมองขึ้นไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ยืนต้นอยู่ข้างรั้วบ้าน  “กิ่งมันโผล่ไปบ้านหลังข้าง ๆ หรือเปล่าวะนั่น  พรุ่งนี้ต้องปีนขึ้นไปตัดสักหน่อย”  

ฟิ้วว 〜

สายลมอ่อน ๆ ยามเย็นพัดผ่านไปมาพาให้ไรขนอ่อนตามท่อนแขนแกร่งนั้นลุกชัน  มือใหญ่ลูบท่อนแขนไปมาเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านเมื่ออากาศยามพลบค่ำนั้นเริ่มเย็นแล้ว  ทว่าสายตาของชายหนุ่มกลับปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างบนหลังคา

“หือ?”  คิ้วเข้มสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อเงามืดสีดำเลือนลางลักษณะคล้ายคนนั่งอยู่บนหลังคาบ้าน  มองจากตรงจุดที่ตนยืนอยู่ก็พอจะเดาออกว่าเป็นอะไร  “เป็นผู้หญิงสินะ…”  ริมฝีปากหนาพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน  ตอนนี้เขารู้แล้วว่าวิญญาณร้ายในบ้านหลังนี้เป็นวิญญาณผู้หญิง