สวัสดีความสดใส : Hello Sunshine

…

“อ่านอะไรแบบนี้ด้วยเหรอครับ” ตะวันถามเมื่อหยิบนิยายบนชั้นมาหนึ่งเล่มและอ่านปกหลังของนิยายเล่มนั้น

“พี่ก็ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่รู้ว่า...จะน่าเบื่อเกินไปรึเปล่า” ข้าวพูดถึงตัวเองที่เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันอาจจะน่าเบื่อไปสำหรับเด็กที่สดใสอย่างตะวัน

“อย่ามองตัวเองแบบนั้นสิครับ ผู้หญิงธรรมดาอะไรสวยใจดีขนาดนี้ ผมนึกว่าเจอนางฟ้า” 

“นางฟ้าเลยเหรอ” 

“ผมรู้สึกโชคดีที่พี่ข้าวชนรถผม” 

“ห้ะ!!” 

“ไม่อย่างนั้นผมคงโดนปฏิเสธเหมือนผู้ชายคนอื่น” 

“รู้เรื่องพวกนั้นด้วยเหรอ” ข้าวถามกลับเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผู้ชายทุกคนที่เข้าหาเธอมักโดนปฏิเสธที่จะสานต่อความสัมพันธ์เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงความอึดอัด ไม่จริงใจและล้ำเส้นจากคนพวกนั้น

“ผมอยากรู้เรื่องพี่ข้าวทุกเรื่องนั่นแหละครับ” 

“อยากรู้อะไรก็ถามสิ ไปฟังคนอื่นทำไม” 

“พี่ข้าวมีแฟนรึยังครับ” เมื่อคนตรงหน้าเปิดโอกาสให้ถามเขาจึงถามสิ่งที่อยากได้ยินจากปากเธอที่สุด 

“ยังไม่มี นึกว่าจะถามอะไรที่ยังไม่รู้” 

“ผมแค่อยากได้ยิน” 

…......

…

“ผมอยากมาบอกว่าผมรักพี่ข้าว ผมให้” ตะวันส่งดอกทานตะวันในมือให้ข้าวง่ายๆ อย่างไม่มีพิธีรีตอง

“เอามาจากช่อที่พี่ให้รึเปล่า” ข้าวรับดอกทานตะวันและแกล้งแซวทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้ทำอย่างที่เธอพูด 

“จริงจังหน่อยสิครับ” 

“โอเค พี่ฟังอยู่ มาหาพี่ตอนนี้มีอะไรครับ” 

“ผมรักพี่ข้าว แล้วก็อยากให้พี่ข้าวมั่นใจในตัวผมว่ารักพี่ข้าวคนเดียว ตะวันคนนี้เป็นของพี่ข้าวคนเดียวนะครับ” ตะวันบอกให้ข้าวมั่นใจในตัวเขาแม้จะรู้ว่าเรื่องนี้ต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แต่ ณ ตอนนี้เขาทำได้เท่านี้จริงๆ 

“...” ข้าวฟังเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องด่วนแต่เธอไม่คิดจะขัดความตั้งใจของคนที่มาหา คำพูดพวกนั้นทำให้เธอยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ได้ยินจากตะวัน

“ผมจะพิสูจน์ตัวเองกับพี่ข้าวนะ จะไม่ทำให้พี่ข้าวผิดหวังและเสียใจที่เลือกผม” ตะวันย้ำอีกครั้งให้ข้าวรู้ว่าเขาจริงจังกับความสัมพันธ์นี้ 

“กอดหน่อย ขอโทษนะที่ดูเหมือนซื้อเวลาทุกครั้งเลยแต่พี่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น อยากอยู่กับตะวันตลอดไป”