หัวใจนี้คือของข้า

“ข้าอายุแค่สิบสี่... เสียแม่ไปตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ ทนอยู่กับความโดดเดี่ยวตั้งแต่นั้นมา ทุกคืนข้านั่งร้องไห้คนเดียวในความมืด ในขณะที่ท่าน... ท่านพ่อ”

ดวงตานางจ้องไปยังไป๋เหยียนเฉิงอย่างเจ็บปวด

“กลับรีบร้อนรับหญิงอื่นเข้าบ้าน... คนที่คอยเหยียบข้าให้ต่ำลงในทุกวัน คนที่พร่ำสอนลูกของตนเองให้เหยียดหยามข้า และท่านก็ยินยอมทุกอย่าง!”

แม่เลี้ยงนางเม้มปากแน่น พี่สาวกับน้องสาวเริ่มขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย แต่ยังไม่มีใครกล้าโต้นางแม้สักคำ

“ท่านไม่เคยปกป้องข้า... ไม่เคยมองข้าเลยด้วยซ้ำไป”

“และพวกเจ้า…”

นางหันไปมองฟูเหยียนซู, ไป๋เซียนหนิง และไป๋เหมยหรูทีละคน

“แทนที่จะเห็นข้าเป็นน้องสาว เป็นลูก เป็นเลือดเนื้อเดียวกัน พวกเจ้ากลับเอาทุกอย่างไปจากข้า แม้แต่เงินส่วนตัวของข้าเองก็ยังถูกพวกเจ้าขโมยอย่างไม่ละอายใจ”

“จิ่นฮวาคนเดิม... ที่เคยเงียบ เคยยอม เคยกล้ำกลืนอดทน... ตายไปแล้ว”

“ตอนนี้ข้ากลับมาเพื่อใช้ชีวิตของข้า ไม่ใช่เพื่อใครหน้าไหนที่ไม่เคยเห็นข้ามีค่าเลยแม้แต่น้อย”

“เรื่องทั้งหมดนี้ที่ข้าพูดมา... บอกมาสิ ว่ามีตรงไหนบ้างที่ ‘ไม่จริง’?”

“แล้วพวกเจ้ากล้าเรียกร้องให้ข้าทำอะไรเพื่อพวกเจ้าอีกอย่างนั้นหรือ?”

“น่าสมเพช... และไร้ยางอายสิ้นดี”