เทพยุทธสยบวิญญาณ

หลี่ชิวควบรถม้ากลับขึ้นเขาเชียนหลี่อันอีกเช่นเคย

ภายในรถม้ามีเพียงเฉินซิ่วเหมย

ในเมืองเฉิงย่วนถึงกับไร้ผู้ป่วยมาร่วมเดือน!

ไม่เผยแพร่สูตรยา ไม่เผยแพร่วิธีดูแลร่างกาย ไม่คิดจะรับผู้ใดเป็นศิษย์

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเชียนหลี่อันจะอยู่ได้อย่างไร

อย่าว่าแต่หลี่ลี่หวาก็ไม่เคยเอ่ยปากว่าจะให้หลี่ชิวเป็นเจ้าสำนักคนต่อไปเมื่อใด ทั้งยังพูดจาดูแคลนว่าหลี่ชิวเป็นคนไร้ความสามารถ เชื่องช้า และใจอ่อนจนทำการค้าไม่ได้

เหตุนี้หลี่ลี่หวาจึงไม่วางใจสละตำแหน่งเจ้าสำนักให้กับหลี่ชิว

หลี่ชิวมิเคยถือสา เนื่องจากตนเองก็ไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นเจ้าสำนัก อีกทั้งไม่เคยคิดว่าท้ายที่สุดแล้วชีวิตของเขาจะลงเอยเช่นไร

บางครารู้สึกเคว้งคว้างว่างเปล่า

ตั้งแต่เติบโตในเชียนหลี่อันชั่วชีวิตไม่เคยได้รับคำชม จวบจนกระทั่งเมื่อวานนี้ที่เมฆบูรพาเอ่ยชมเขาว่า

"หลี่ชิว เจ้าเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องเรื่องยา อีกทั้งยังมีจิตใจงามบริสุทธิ์ใส่ใจผู้อื่น ด้วยเหตุนี้จึงสามารถเปิดดอกบัวที่สี่ได้ เจ้ารู้หรือไม่ ใช่ว่าทุกคนจะเปิดดอกบัวที่สี่ได้ ผู้ที่เปิดดอกบัวที่สี่ได้คือคนที่พร้อมเปิดประตูรับปัญญาในขั้นสูงต่อไป"

เป็นคำชมแรกในชีวิต

เป็นครั้งแรกที่หลี่ชิวรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่าขึ้นมาทันใด

หลี่ชิวบังคับรถม้าขึ้นเขาด้วยอารมณ์ปลอดโปร่ง ทำให้มองเห็นเส้นทางขึ้นเขาในวันนี้สดใสงดงามกว่าที่เคย

แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเหลือบไปเห็นคนผู้หนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างทาง

หลี่ชิวกระโดดลงจากรถม้า ปราดเข้าไปหาร่างที่คว่ำอยู่นั้นซึ่งดูเหมือนจะเป็นบุรุษ

เฉินซิ่วเหมยเลิกม่านออกมา ในขณะที่หลี่ชิวพลิกร่างบุรุษนั้นและพบว่ามีรอยฟกช้ำบนใบหน้า แต่สิ่งที่ทำให้ตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือ...

บุรุษผู้นี้คือหยางจงหยวน!

"ท่านพี่หยาง! ท่านเป็นอะไร! "

เฉินซิ่วเหมยตื่นตระหนกสุดขีดราวกับเห็นภูตผี

หยางจงหยวนไยมิใช่ตายไปแล้ว เขาสมควรตายไปแล้ว!

นี่ควรเป็นภูตผีปีศาจ!