ยามรักมอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน

'องค์หญิงเป่ยเจียอิน' เคยเชื่ออย่างสุดหัวใจว่าชายคนรักผู้แสนดีเช่น 'ราชครูกู้เทียนเหลียง' จะรักนางเช่นที่นางรักเขา นางยอมเสียสละให้เขาได้แม้แต่ชีวิต น่าเสียดายที่ความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างพวกเขาคงต่างกัน...

ในวันที่นางและน้องสาวต่างมารดาตกอยู่ในอันตรายคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นความตาย เขากลับเลือกช่วยสตรีอีกนางที่เป็นธิดาของฮองเฮาอย่างไม่ลังเล!

ทิ้งให้นางเสียใจแทบเจียนบ้า ร้องไห้ฟูมฟายไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน และเกือบสิ้นลมอยู่กลางกองเพลิง

กระทั่งได้ 'ช่ายเซียว' องครักษ์หนุ่มผู้ลึกลับที่มีความสามารถเก่งกาจยากหาผู้ใดเทียบเคียงช่วยเหลือไว้ เขาได้ทำให้นางเรียนรู้คำว่าปล่อยวางและเปลี่ยนชีวิตของสตรีช้ำรักนางหนึ่งให้เปลี่ยนไปตลอดกาล

แต่ในตอนนั้นเอง...คนผู้นั้นที่เคยทอดทิ้งกันไปกลับหวนคืนมาเสียอย่างนั้น!

ราชครูแซ่กู้: เหตุใดเจ้าจึงกล้าตัดใจจากรักของสองเราที่ร่วมกันสร้างได้ง่าย ๆ เล่าเจียอิน!

อดีตองค์หญิงผู้ช้ำรัก: ...ท่านยังมีหน้ามาถามกันอีกหรือ! (หมดสิ้นคำพูด)

องครักษ์รูปงามผู้อ่อนโยนต่างจากรูปลักษณ์: ...(ยิ้มหวานและทำตัวเป็นมิตรเหมือนสุนัขตัวโตแสนร่าเริง)