น้องก็ตัวแค่นี้ จะให้ไปสู้กับซอมบี้จริงดิ

กระผมนายนะโม สุดที่รัก นามสกุลนี้จริงๆ เพราะได้มาจากชื่อบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ชื่อว่า "สุดที่รัก" ไม่รู้ว่าเจ้าของคิดอะไรอยู่ถึงได้ตั้งชื่อให้สถานที่ที่รวมเอาคนที่ถูกทอดทิ้งมาไว้รวมกันชื่อนี้ แถมยังให้ใช้เป็นนามสกุลไปด้วยหากเด็กคนไหนไม่มีที่ไปที่มาแบบผม ที่จู่ๆ แม่ครูบุญศรีที่เป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้ไปทำบุญที่วัดแล้วเจอเด็กน้อยวัยเพียงขวบเศษกำลังนั่งกราบพระตามหลวงพ่อท่านจนก้นโด่งหัวทิ่ม ถามไปถามมาหลวงพ่อก็บอกว่าไม่มีใครรู้ที่มา เห็นอีกทีก็ถูกนำมาวางไว้ที่หน้าพระประธานในโบสถ์แล้ว

เมื่อไร้ซึ่งที่มาและหลวงพ่อก็ไม่สามารถมาคอยดูแลได้ตลอด แม่บุญศรีจึงขอรับมาเลี้ยงที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเสียเลย โดยตั้งชื่อให้ว่านะโม เพราะเจอหน้าพระประธานเลยคิดว่าชื่อนี้ดูเหมาะสมดีทั้งยังเป็นสิริมงคลอีกด้วย

"นะโมลุกไหวไหมลูก" แม่บุญศรีคนดีของเด็กๆ เข้ามาถามนะโมในห้องนอนของเจ้าตัวที่โตกว่าใครเพื่อน และอยู่มานานเนื่องจากไม่มีใครมารับอุปการะไปเลี้ยงดูเป็นบุตร แต่นะโมไม่เคยสนใจเรื่องนั้นเพราะเขาต้องการอยู่กับแม่บุญศรีมากกว่า

“ยังไม่ค่อยไหวครับแม่ วันนี้โมคงไม่ได้ไปช่วยแม่จัดของรอพวกคุณๆ เขาที่มาร่วมทำบุญแล้วล่ะครับ” ไม่ใช่ว่าขี้เกียจแต่ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา นะโมต้องออกไปเรียนทั้งยังทำงานเสริมในช่วงเวลาที่มีฝุ่นคละคลุ้งในอากาศจนทำให้เจ้าตัวถึงกับไอออกมาเป็นเลือด สุดท้ายร่างกายที่เล็กจ้อยเกินเพื่อนรุ่นเดียวกันก็เป็นลมล้มพับจนต้องลำบากให้คุณครูพาไปส่งโรงพยาบาล แต่สุดท้ายก็ดื้อออกมานอนพักที่บ้านสุดที่รักเหมือนเดิมอยู่ดี

“ไม่ต้องช่วยก็ได้ลูก วันนี้เห็นว่าเป็นคนรวยมีลูกน้องติดตามมาเยอะด้วย แม่ว่าถ้าไม่เจ้ายศเจ้าอย่างมาทำบุญเอาหน้าก็คงเป็นคนที่ใจบุญจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่เลือกเอาบ้านพักที่บริจาคเงินแล้วเอาไปลดหย่อนภาษีไม่ได้แบบนี้หรอกลูก”

ใช่แล้วครับ เพราะถึงจะเรียกว่าบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่แม่บุญศรีเลี้ยงพวกเราเหมือนลูกกันจริงๆ จึงไม่ได้จดทะเบียนอะไรจริงจัง แค่เลี้ยงให้เด็กแต่ละคนโตได้อย่างปลอดภัยโดยมีเงินทำบุญที่หลวงตาได้จากซองปัจจัยจากกิจนิมนต์ไปงานต่างๆ ที่มักจะแบ่งปันมาให้เป็นปัจจัยหลักในการคงอยู่ของสถานที่แห่งนี้ ยกเว้นแต่จะมีคนมารับอุปการะต่ออีกทีถึงจะได้เปลี่ยนนามสกุลใหม่ พวกเราจึงใช้ชีวิตเหมือนเด็กที่พ่อหนีบวชและแม่เลี้ยงลูกคนเดียว

“งั้นโมขอนอนต่ออีกสักพักนะครับ ถ้าลุกไหวโมจะรีบลุกไปช่วยทันทีเลย”

“ได้จ้ะลูก นอนพักเอาแรงไปก่อนนะคะ ไม่ต้องดื้อมากรู้ไหม”

นะโมนอนมองแม่บุญศรีเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก แต่สุดท้ายเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปก็ทำให้นะโมหลับใหลในที่สุด จนกระทั่งได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงปืนที่ดังสนั่นจนบ้านหลังน้อยสั่นสะเทือน นะโมจึงพยายามลุกขึ้นจากเตียงนอนของตัวเองไปเปิดประตูดูด้านนอก

และสิ่งที่ทำให้นะโมถึงกับกรี๊ดไม่ออกคือภาพที่เด็กน้อยหลายคนที่ตนเคยอุ้มอาบน้ำป้อนข้าวป้อนขนมกลายสภาพเป็นผีดิบแบบในหนังที่ตนชอบดูกำลังกัดกินกันเอง โดยมีเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายที่แข็งแรงพยายามปัดป้องไม่ให้โดนกัดแต่ก็มีบางคนที่กลายเป็นซอมบี้ไปด้วย ยิ่งเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านะโมก็ยิ่งพยายามมองหาแม่บุญศรีที่ตนรักดุจแม่แท้ๆ ก่อนจะพบว่าแม่บุญศรีพาเด็กไม่กี่คนที่ไม่ได้กลายร่างและรอดจากการโดนกัดโดนข่วนซ่อนตัวที่ห้องใต้บันได

เหล่าคนที่มาทำบุญมีแต่ผู้ชายตัวใหญ่ซึ่งตอนนี้กำลังต่อสู้กันเอง เพราะหนึ่งในพวกเขาได้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว

“แม่งเอ้ย! กูขอโทษ”

ปัง ปัง ปัง!

เสียงยิงปืนดังสนั่นก่อนจะเงียบไปเมื่อลูกปืนหมดแม็กแล้ว และก่อนที่ผู้ชายตัวโตกลุ่มนั้นจะรัวลูกกระสุนอีกครั้ง นะโมก็ได้ทำการห้ามเอาไว้ก่อน

“อย่าใช้ปืนนะ เสียงยิ่งดังยิ่งทำให้พวกมันมากันมากขึ้น เด็กๆ ที่นี่ที่รอดตายกับที่ตายไปแล้วมีครบทุกคนแล้ว ส่วนของพวกคุณผมไม่รู้”

“นายสภาพเหมือนคนป่วยเลย ฉันจำได้ว่ามีข่าววงในบอกมาว่ามีเชื้อไวรัสระบาดตัวใหม่ นายอาจเป็นหนึ่งในนั้นและอาจจะกลายเป็นซอมบี้” ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ดูยังไงก็น่าจะเกือบร้อยเก้าสิบกำลังมองผมอย่างพิจารณาและไม่ไว้ใจ

“ถ้าผมจะเป็นซอมบี้จริงๆ ผมคงโดดออกมากัดคอคุณ ไม่ใช่ออกมาห้ามไม่ให้ยิงปืนหรอกนะ”

ปากแบบนี้น่าเอาไปทิ้งถังขยะจริงๆ เสียอย่างเดียวคือขนาดตัวต่างกันเกินไป กินนมแทบตายแต่ผมได้มาแค่ร้อยหกสิบแปด ใครบอกว่ากินนมเยอะๆ แล้วจะสูงอยากขอสนทนาธรรมด้วยสักสามวันจริงๆ