บ้านตุ๊กตากระดาษ

สักวันหนึ่งทุกคนจะยอมรับในตัวฉัน

ในแบบที่ฉันเขียนขึ้นเอง

ไม่ใช่ในบทบาทของเจ้าหญิงกระดาษ

ที่ใครบางคนแต่งแต้มมา

----------------------------

บทกวีของผู้หญิงคนหนึ่งที่เติบโตมากับการย้ายบ้านซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเชื่อว่าบ้านไม่ใช่สถานที่ที่จะเป็นสวรรค์หรือนรก แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนพอๆ กับมนุษย์

เราโอบกอด ผูกพัน และพรากจากบ้าน พร้อมกับบอกลาเยาว์วัยที่พร่าลงตามกาลเวลา ผลัดเปลี่ยนตัวตนที่ถูกตัดแต่งไปเรื่อยๆ คล้ายตุ๊กตากระดาษในมือของใครอื่น แล้วเก็บรักษาแค่ทรงจำทั้งที่อบอุ่นและเหน็บหนาวเอาไว้ในแต่ละห้องหัวใจ บางห้องเก็บทรงจำอ่อนโยน บางห้องซ่อนเสี้ยวอดีตที่ไม่อยากจำ และบางห้องถูกสร้างขึ้นใหม่ด้วยมือที่สั่นคลอนทว่ามั่นคง

บ้านอาจไม่ใช่สถานที่ ไม่ใช่ใครสักคน แต่เป็นพื้นที่เล็กๆ ที่เธอวางหัวใจเอาไว้ได้ แม้ในวันที่ไม่มีเสียงต้อนรับจากข้างใน