มนตร์ตราอัญมณี

ปลัดอำเภอบรรจุใหม่ “พริมา” เดินทางมายังจันทบุรี ด้วยหัวใจที่เปี่ยมด้วยอุดมการณ์ แต่หารู้ไม่ว่าเธอกำลังจะได้พบกับเรื่องราวเหนือธรรมชาติที่เชื่อมโยงอดีตชาติของตนเอง

เมื่อมนตร์ตราแห่งอัญมณีพาเธอเดินทางข้ามกาลเวลาไปพบกับ “ขุนศรีไชยภพ” ชายที่ทำให้เธอรู้สึกสั่นไหวราวกับเคยผูกพันมาก่อน

เมื่อต้องตัดสินใจเลือกระหว่าง “พชร” คนรักในภพปัจจุบัน กับ “ขุนศรีไชยภพ” ผู้ที่ทำให้เธอรู้สึกผูกพัน หญิงสาวจะทำเช่นไร….

แม้นทุกอย่างจะดูสงบ….

แต่พริมากลับรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง ลมเย็นวูบสัมผัสร่างบางจนเธอต้องยกมือขึ้นลูบแขนเพราะขนลุกชัน ราวกับมีแรงดึงดูดจากสถานที่แห่งนี้

ทุกอย่างรอบตัวเธอเริ่มเปลี่ยนไป…

เบื้องหน้าของหญิงสาวคือ ท้องทุ่งใหญ่ มีลำธารเล็ก ๆ ไหลรินผ่าน เธอเห็นชายหนุ่มในชุดทหารไทยโบราณ นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ใบหน้าของเขาฉายแววครุ่นคิด มือกำบางอย่างไว้แน่น

ชายผู้นั้นสวมชุดเกราะที่มีรอยขีดข่วนจากการศึก เค้าโครงหน้าคมเข้ม เขาขบกรามจนขึ้นสันชัดเจน จมูกโด่งได้รูป รับกับริมฝีหนาพอดี แต่แววตาคมกริบดุดันกลับแฝงไปด้วยความเศร้า

แม้พริมาไม่เคยพบเจอเขามาก่อน แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงอย่างน่าประหลาด ราวกับเคยรู้จักเขามาก่อนหน้านี้

ขุนศรีไชยภพเองก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ผิดแผกไป สายตาของเขาค่อย ๆ หันมาทางหญิงสาว เมื่อดวงตาสองคู่สบกัน หัวใจเขาก็สั่นระรัวประหนึ่งจะหลุดออกนอกอก

ภาพของหญิงสาวตรงหน้าดูเลือนราง คล้ายเป็นเพียงภาพเงาที่ฉายทับลงมากลางทุ่งกว้าง เขาเพ่งมองใบหน้างดงามนั้น ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย

__________________

“พิม…พิมขอโทษ”

เสียงนั้นสั่นพร่า ขาดเป็นห้วง “หัวใจของพิม มันไม่ได้เป็นของพี่เพชรเพียงคนเดียวอีกแล้ว”

พชรขมวดคิ้วทันที “หมายความว่ายังไง”

พริมาสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้า

“พิม มีอีกคนอยู่ในใจ เขาสำคัญกับพิมมาก…มากจนพิมไม่รู้ว่าตัวเองสมควรจะยืนอยู่ข้างกายพี่เพชรอีกหรือไม่”  หญิงสาวสะอื้น มองใบหน้าชายตรงหน้าด้วยแววตารู้สึกผิด

“มันเป็นใคร” ชายหนุ่มถามเสียงกร้าวต่ำ

พริมาพยายามเบือนหน้าหนี แต่พชรจับปลายคางเธอให้หันกลับมา ดวงตาคมสั่นไหวด้วยความเจ็บปวด

“เธอบอกว่ามีคนอื่นในใจ แล้วหัวใจพี่ควรทำยังไงดีพิม บอกสิ”

พชรยกตัวเธอขึ้นอุ้ม วางลงบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างแผ่วเบา แต่สายตากลับเผาผลาญจนเธอแทบหลบไม่พ้น เขาโน้มตัวลง จุมพิตซ้ำอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยความร้อนแรงและโหยหาที่สะสมมานาน

“คืนนี้ พี่จะไม่ปล่อยให้เธอห่างพี่ไปไหนอีก” เขากระซิบ ก่อนจูบกลืนเสียงประท้วงสุดท้ายของเธอให้เหลือเพียงเสียงครางแผ่วที่หลุดออกมาพร้อมน้ำตาแห่งความสับสน