ความรู้สึกของการเผชิญหน้ากับการมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ บางครั้งก็เหนื่อยล้าเกินกว่าจะบอกให้ตัวเองต้องต่อสู้ ทั้งที่ในความเป็นจริงเราไม่จำเป็นต้องสู้กับอะไรทั้งนั้น แต่กลับเป็นการรักษาความรู้สึกที่แสนจะเปราะบางและอ่อนแอบ้างนั้นน่าจะเป็นเรื่องที่ดี เพราะกว่าจะรู้สึกตัวว่าตัวเองนั้นเหนื่อยล้าเกินกว่าจะเยียวยาก็เป็นตอนที่หัวใจแตกสลายจากคนรอบข้างหรือปัจจัยภายนอกต่างๆนั้นเข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกที่เรามีต่อตัวเองเสียอีก
ต่อให้วันนี้ต้องเหนื่อยล้า พรุ่งนี้ต้องผิดหวัง วันต่อไปจะต้องล้มไม่เป็นท่าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ตราบใดที่เราลุกขึ้นสู้เพื่อตัวเอง รับรู้ดีว่าการต่อสู้นั้นไม่เคยสูญเปล่า อย่างน้อยการลองทำในสิ่งที่ไม่ได้สำเร็จเสมอไปก็เป็นเหมือนกับประตูบานแรกที่ทำให้เรารู้ว่า ประตูบานดังกล่าวนั้นไม่เหมาะสมกับเรา แต่กลับเป็นบทเรียนบทแรกที่เราต้องเรียนรู้เพื่อการเติบโตที่รอเราอยู่เช่นเดียวกัน แม้ว่าประตูบานนั้นจะเปิดยากและง่ายต่อการปิดลง แต่การลงมือตั้งแต่เปิดจนปิดประตูบานนั้นทำให้เราเรียนรู้มากยิ่งขึ้นว่า ยังมีประตูอีกหลายบานที่พร้อมจะเปิดต้อนรับเราอยู่เสมอ และก็พร้อมที่จะปิดรับเราเช่นเดียวกัน เพียงแค่หาประตูบานนั้นบานที่เหมาะกับเราอย่างแท้จริง
