ว่าจะไม่...รัก

“พี่เตโกรธอะไรรินหรือเปล่า ถ้าเป็นเรื่องที่ภาสช่วยรินตอนจมน้ำ รินขอโทษนะคะ รินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภาสจะทำแบบนั้น”

น้ำเสียงสั่นเครือเปลี่ยนเป็นร้อนรน กลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิดแล้วโกรธไปใหญ่ กุลีกุจอแก้ตัวเป็นพัลวัน ทว่าเตมีย์กลับนิ่งเฉย พูดเรียบ ๆ ว่า

“พี่ไม่ได้โกรธ เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ อีกอย่างรินจะจูบกับใครเชิญตามสบายได้เลย ถึงยังไงเราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือครับ”

รินธิราเย็นวาบไปทั้งตัว ดวงตาเริ่มร้อนผ่าว เข้าใจว่าเขาคงโกรธ จึงกลืนก้อนจุกลงคอแล้วฝืนพูดต่อ

“ทำไมพี่เตพูดแบบนั้นละคะ ถ้ารินเผลอทำอะไรผิดไป รินต้องขอโทษจริง ๆ พี่เตหายโกรธรินเถอะนะคะ”

“พอเถอะรินพี่รำคาญ บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง ออกไปได้แล้วไป”

เตมีย์พูดโดยไม่นึกถึงจิตใจอีกฝ่าย ซึ่งตอนนี้ร้าวระบมราวกับถูกกรีด ไม่รู้ทำไมถึงอ่อนไหวกับชายคนนี้นัก ริมฝีปากเธอสั่นระริกไม่สามารถควบคุมได้ พยายามข่มอารมณ์เสียใจแล้วพูดต่อเหมือนคนบ้า

“พี่เตคงอารมณ์ไม่ดี เอาไว้ตอนเย็นเราไปทานข้าวกันนะคะ จะได้ปรับความเข้าใจกันด้วย”

“พี่ไม่ว่าง วันนี้คงนอนบ้านแม่เหมือนเดิม แล้วไม่ต้องไลน์มาด้วยพี่ไม่อยากอ่าน ไม่อยากตอบอะไรทั้งนั้น ไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธออีก”

เธอเก็บซ่อนอาการผิดหวังสุดกำลัง ท่าทีเย็นชาเฉือดเฉือนจนเจ็บไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร สิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือโทษตัวเอง

“รินคงทำอะไรให้พี่เตไม่พอใจแน่ ๆ”

“อย่าสำคัญตัวเองขนาดนั้นเลยรินธิรา”

หญิงสาวผงะราวกับถูกตีหัวอย่างแรง คำพูดของเตมีย์นั้นห่างเหินราวกับไม่เคยมีความทรงจำดี ๆ ร่วมกันมาก่อน หล่อนมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ถ้าเธอไม่ยอมออกไปตอนนี้ ฉันจะเป็นคนออกไปเอง แล้วจะไม่กลับมาเหยียบบริษัทนี้อีก”