หากเรารักกันมากพอ

ไม่ว่าแม่หรือลูกก็ไม่เอาทั้งนั้น ปล่อยท้องเองก็เลี้ยงเอง

+++++++       

“กลับมาทำไมอีกล่ะ”

            “มานอนเป็นเพื่อนหนูไง บอกแล้วไงว่าจะอยู่เป็นเพื่อนน่ะ”

            “แต่...”

            “ถ้าไม่อยากให้อยู่เป็นเพื่อนงั้นอยู่เป็นผัวก็ได้”

เธอยังไม่ทันได้พูดเขาก็สวนขึ้นเสียก่อน แน่นอนว่าระคายหูคนฟังเหลือประมาณ

            “ไม่ใช่! ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราหย่ากันแล้ว”

“ย้ำจังเลยนะ” ทอดเสียงอ่อน

“ก็มันเรื่องจริง”

“เอาเถอะ” เขาทำหน้าอิดระอาแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่วาย

“เป็นอดีตผัวก็ได้”

            “พี่ปิง!”

            “โอเคๆ ยอมแล้ว” เขายกมือเป็นนัยว่ายอมแพ้แล้วเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ในนี้ก่อน เขาอาบน้ำมาจากบ้านแล้วมันเป็นชุดสำหรับพรุ่งนี้ มีของเธอหนึ่งชุดด้วยเอาไว้ใส่ตอนออกจากโรงพยาบาล ทีแรกว่าจะเอาไปเก็บห้องนอนญาติแต่เปลี่ยนใจ เอาไว้ตู้นี้จะได้หยิบง่ายๆ ยังไม่อยากห่างเธอ เช่าห้องทิ้งไว้อย่างนั้นถ้าเธอไล่ค่อยไป

            พิกุลแก้วรอจนชายหนุ่มเก็บของเสร็จ ถึงตอนนี้แน่ใจแล้วว่าเขาจะไม่ไปไหน

“หนูไม่อยากให้พี่อยู่ที่นี่”

            “พี่ออกค่าห้องให้ก็แบ่งๆ กันอยู่หน่อยไม่ได้หรือไง ทำไมชอบไล่กันนัก”

            “จะนอนที่นี่ให้ได้เลยใช่ไหมน่ะ”

            “งั้นสิ เก็บเสื้อผ้ามาแล้ว จะอยู่จนหมอให้กลับบ้านนั่นแหละ ไล่ยังไงก็ไม่ไปหรอก”

            “ฮึ!” เห็นว่าไล่ยังไงเขาก็ยังทำมึน เป็นเธอที่อ่อนใจจะไล่ พูดไปก็เปลืองแรงเปล่า ตัดสินใจพลิกร่างหันหลังให้อีกคนอย่างสะบัดสะบิ้งแน่นอนว่าขัดตาคนมองจนชายหนุ่มต้องออกปาก

            “อย่ากระแทกตัวแรงนักสิ เดี๋ยวก็เจ็บตัวอีกหรอก”

            “ไม่ต้องมายุ่ง!”

+++++++

Talk : พระเอกค่อนข้างหน้ามึนนะคะ