บ่วงรักรามิน

“หายใจช้าๆ ตกใจทำไม ผมแค่เดินตามไปถามเพราะเห็นว่าคุณมาหา ทำไมคุณต้องถอยหลังหนีเหมือนกลัวผมด้วย” รามินถามพลางเดินช้าๆ เพื่อพาลัลนากลับเข้าฝั่งของขอบสระ

            รามินปล่อยมือจากเอวบางเพราะไม่ได้มีเจตนาล่วงเกิน เพียงแค่ต้องการช่วยเธอขึ้นจากน้ำแล้วนั่งให้ดี ไม่ใช่ฟุบไปเท่านั้น ชายหนุ่มไม่นึกว่าผู้หญิงที่ดูไม่น่าจะกลัวอะไร เวลานี้กลับแก้มแดงจางๆ ซ้ำยังไม่สบตาเขา เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของเธอลู่กับเรือนรางที่สมส่วน ผมยาวเปียกแนบแก้ม เธอดูเหมือนเด็กน้อยๆ สักคน

***********************************

จากตอนแรกที่ลัลนายืนห่างจากรามินก็ค่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งรามินได้กลิ่นหอมจางๆ จากผมนุ่มที่ไหล่บางและแก้ม หญิงสาวขมวดคิ้วนิ่วหน้า รามินก้มลงมองอยากรู้ว่าลัลนาจะพยายามไปถึงเมื่อไหร่จึงยอมยืนนิ่งๆ ให้อีกฝ่ายขยับมือไปมาบนอกหนาของเขาตามอำเภอใจ

ลัลนาถอนใจเมื่อยังแกะไม่ออก ก่อนจะเงยหน้าแต่อยากหายใจโล่งๆ แต่กลับชะงักเมื่อหน้าผากของเธอขยับไปชนกับจมูกของรามินเบาๆ ชายหนุ่มเองก็ชะงักมอง คนหนึ่งก้มหน้าลง อีกคนเงยหน้าขึ้น ต่างไม่คิดฝันว่าจะเกิดวินาทีที่เหมือนรามินกำลังหอมหน้าผากของลัลนาแบบนั้น ไม่มีใครพูดถึง ใช้ความเงียบให้เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อยู่เฉยๆ ตัดแขนเสียดีไหม ดื้อไม่เข้าเรื่อง” รามินแกล้งบ่นเพราะมันเงียบเกินไป ทั้งที่เขาชอบห้องเงียบๆ แบบนี้เป็นที่สุด “ผมถอดเสื้อแล้วคุณไปแกะสร้อยข้อมือออกเอาเองน่าจะง่ายกว่า”

“ฉันไม่อยากได้เสื้อของคุณ”

ลัลนารีบห้าม คราวก่อนเธอตกสระน้ำเพราะเขาไม่ใส่เสื้อ คราวนี้เธอได้เป็นลมแน่ๆ เธอไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าเขาอีกเป็นหนที่สอง

***********************************

บรรพตี (อัมราน) กลับมาพร้อมกับนิยายเรื่องใหม่หลังจากหายไปนานมากแล้วนะคะ เรื่องนี้สนุกปนฮา รัก โรแมนติก มีสืบสวน ยิงสลั่นกันกลางทะเลทราย หวังว่าทุกคนจะชอบและจำตัวเล็กคนนี้นักเขียนได้นะคะ