ที่หนึ่งในโลก

'ที่หนึ่ง' หญิงสาวที่ไม่เคยแพ้ใคร เพราะต้องการพิสูจน์ตัวเองกับพ่อ โชคชะตาจึงพาเธอมาสู่ 'เรือนพักใจ' โฮมสเตย์หลังน้อย ในเมืองเล็ก ๆ ทางภาคเหนือ

ที่นั่นเต็มไปด้วยผู้คน ต่างที่มา ต่างบาดแผล ต่างมาเพื่อเยียวยารักษา หัวใจ กันและกัน รวมถึง 'เข้ม' ชายหนุ่มเจ้าของบ้าน คราวแรกเขาคือคู่แข่งที่เคยไม่ชอบหน้า รู้ตัวอีกที หนุ่มแก้มชมพูคนนี้ ก็มานั่งในหัวใจเสียแล้ว

เขาน่ารัก ช่างกวนประสาท แต่เธอเอาออกจากหัวไม่ได้

เมื่อหัวใจที่แข็งแกร่งถูกสั่นคลอน เธอจึงได้ถามตัวเองว่า สิ่งที่สำคัญกว่า 'การแพ้ชนะ' คืออะไรกันแน่

++++++++++++++++++++++++++

"เข้มคนสวย..."

ใบหน้าสวยก้มลงมาจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดผิวหน้าของเขา

"ผีเข้าอีกแล้วเหรอ"

"คนสวย... ถามจริงว่าโกรธฉันบ้างมั้ย"

"ไม่โกรธ" เขาเบี่ยงตัวหลบ "แต่สิ่งที่คุณทำมัน ผมว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไร ถ้าเข้ามาใกล้อีกนิดละก็ ผมจะโกรธจริงแล้วนะ"

"โอ๋ ขอโทษน้า"

เธอทำท่าเหมือนจะก้มลงมากอด ถ้าไม่ผลักออกไปก่อน เรื่องคงได้วุ่นวายจนคุมไม่อยู่แน่

"คุณหนูจันทรวิมล คุณนี่มันตัวแสบจริง ๆ"

ตอนนั้นเองความคิดพิเรนทร์บางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว ถ้าความเพี้ยนและความมึนเมามันเป็นโรคติดต่อ ยามนี้ก็คงระบาดจากเธอสู่เขาเข้าให้แล้ว เขมณัฏฐ์ผุดยิ้มพรายอย่างเจ้าเล่ห์ คิดหาวิธีเอาคืนแบบไม่มีใครต้องเจ็บได้แล้ว และคงเป็นการเอาคืนที่คงฝังใจไปอีกนานเลย

ถ้าเธอเกิดจำเหตุการณ์ในคืนนี้ขึ้นมาได้ละก็...คนหยิ่งยโสอย่างเธอคงต้องอายแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่!

+++++++++++++++++++++++++

"ผมบอกแล้วว่าให้มองดาว ไม่ใช่มองแต่ผม"

จันทรวิมลหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอนกายเลียนแบบเขาบ้าง

บังเอิญ... ที่นิ้วมือของเธอวางลงไปใกล้มือของเขา ปลายนิ้วสัมผัสกันแผ่วเบา

เธอไม่กล้าขยับหนี ยิ่งไม่กล้าจะขยับเข้าไปเกี่ยวนิ้วมือของเขาไว้ หากเดินหน้าผิดไปก้าวเดียว ความสัมพันธ์ดี ๆ ตอนนี้อาจจะสลายไปคล้ายไม่เกิดขึ้นก็เป็นได้

"คืนนี้พระจันทร์สวยดีนะครับ"

ทั้งที่ไม่มีพระจันทร์ แต่เขาก็พูดแบบนั้นออกมา เธอไม่แน่ใจว่าเขารู้หรือเปล่าว่า การชมความสวยของพระจันทร์มีความหมายแฝงในภาษาญี่ปุ่นว่าอะไร

หญิงสาวจึงได้แต่ปล่อยให้กระแสแห่งความหวั่นไหวไหลวูบวาบจากปลายนิ้ว สู่หัวใจของตนอย่างเงียบเชียบ เนิบช้า แต่ชัดเจนในทุกห้วงแห่งความรู้สึก

เธอชอบเขมณัฏฐ์เข้าแล้ว... อย่างแน่นอน